zondag 13 maart 2016

Afscheid






De winter is voorbij en de ventilator blaast warme lucht ter verkoeling. Van de een op de andere dag is het zomer. 
Een soort lente volgt in juni wanneer de regenval er voor zorgt dat het landschap ontploft. We gaan het deze keer niet meebeleven. Voor nu is het gewoon bloedheet. 40° C. 
Wil het al een beetje lente worden in Nederland? We wensen het u van harte toe.

Wij zijn bezig met inpakken. Wat nemen we mee op reis? Wat willen we naar Nederland sturen? Wat kunnen we hier weggeven? En wat kan gewoon bij het vuilnis? Het is opmerkelijk wat we verzamelen in 1½ jaar zonder dat we ons dit bewust zijn. Natuurlijk hebben we keukenspulletjes en eetgerei aangeschaft. Maar hoe komen we aan meer kleren dan we meegenomen hebben? 3 paraplu’s terwijl het helemaal nooit regent. Dat opschrijfboekje van VSO met al onze aantekeningen? Khmer woordjes, opmerkelijke uitspraken tijdens vergaderingen, namenlijstjes van studenten. Doen we er nog wat mee? Zullen we dat maar gewoon weggooien?
De dagboekjes die we van Annemiek hebben gekregen? De laatste aantekening is meer dan een jaar oud. Meenemen in de rugzak of naar huis sturen? Ja, inpakken en het huis ontruimen.


Het is een week van afscheid en gedag zeggen. Een gezamenlijk afscheidsfeest met Marissa en Rolly, voor wie het VSO contract ook afloopt, is een optie. Martin heeft niet veel zin in zo’n feest. Een grote groep mensen bij elkaar is makkelijk maar in de praktijk praat je dan niet of nauwelijks met elkaar. Nee, we geven er de voorkeur aan om in verschillende een op een situaties afscheid te nemen van de mensen waar we daadwerkelijk een soort band mee hebben opgebouwd.




Internationale vrouwendag is voor het ziekenhuis aanleiding om een feest te organiseren. Podium voor een bandje en gedekte tafels voor een ieder. Wij zijn zoals altijd te vroeg. 18.00 aanvangstijd. Wanneer we om 18.30 uur arriveren is het terrein nog angstwekkend leeg. Dachten we dat we iets geleerd hadden over op tijd komen. Nee dus.
Het ontvangstcomité wil ons aan een van de eerste tafels hebben. Prominente Barang. Wij kiezen liever voor een tafeltje op de tweede rij aangezien we met de verloskundigen aan een tafel willen zitten en die zijn niet zo geneigd om eerste rang te gaan zitten.


Wanneer de verloskundigen aanschuiven en er een gevulde tafel is betekent dit dat het eten wordt opgediend. De zak met ijsklonten voor in het bier volgt en dan kan er gegeten en geproost worden. Het voordeel van grote klonten ijs in het bier is tweeledig. Koud bier en meer volume. Een wijze van bier drinken die we misschien in Nederland kunnen introduceren? Bier met een rietje? Niets mee mis. De mobieltjes flitsen foto’s en selfies maar in dit geval heeft Martin ook zijn fototoestel meegenomen en allen poseren gewillig.



De band speelt voor ons inmiddels bekende deunen en zelfs Martin is bereid om in de ronde dans mee te schuiven. Ritmisch laat staan gracieus zal het nooit worden maar de voorzitter van de provincieraad is in ieder geval zeer tevreden dat we mee doen. Duimen omhoog.
Inmiddels vloeit de drank rijkelijk en de stemming is vrolijk. Grappig om te zien dat de tafel met de gouverneur, voorzitter en andere gezagdragers zich niet alleen onderscheid door de houten tafel en stoelen maar ook door de drank. Wanneer Martin door de provincievoorzitter meegesleurd wordt om de gouverneur een handje te geven blijkt deze met whisky te proosten. Ondanks dat ze ook de keuze heeft uit wijn vult zijn vrouw haar glas ook uit de whiskyfles voor de toost. Martins biertje steekt er wat magertjes bij af. Proost.

Naast het eten, drinken en dansen is er ook ruimte voor een loterij en speeches. Opeens is ook Ans aan de beurt. De verloskundigen maken ons dit duidelijk want de oproep van de voorzitter hadden we natuurlijk niet verstaan.
Ans wordt in het zonnetje gezet. De verloskundigen zijn met de pet rondgegaan en hebben een zijden sjaal voor haar bij ‘Mekong Blue’ gekocht.
Ans spreekt haar dankwoord wat vertaald wordt door de jonge nieuwe gynaecoloog en begeleidt door instemmende hoofdknikken van de alom aanwezige voorzitter.




We hebben nog precies voldoende klompjes over voor de verloskundigen. De ervaring heeft ons geleerd dat de ontvanger van zo’n sleutelhanger daar zeer gelukkig mee is. Echte Hollandse klompjes. Al met al een mooi afscheidsfeest bij het ziekenhuis.








We praten met Theara van Xplore Asia over Ratana, die we willen ondersteunen in zijn vervolgopleiding. Ratana woont in Preah Rumkel en is degene die ons een aantal malen begeleidt heeft op ons bezoek naar de Mekongwatervallen en de dolfijnenpoel. Hij is 13 jaar oud en zijn familie (vader, moeder en 9 broertjes en zusjes) leeft van een restaurantje bij de dolfijnenpoel en het vervoeren van toeristen richting waterval, dolfijnen, verdronken bos en Stung Treng.
Ratana spreekt geen woord Engels maar kan een prima gids worden. Hij is innemend vriendelijk en lijkt oprecht plezier te hebben in het begeleiden van toeristen. Wanneer we naar de toekomst mogelijkheden van deze familie kijken in Preah Rumkel zijn we niet erg optimistisch. Een ieder is er van overtuigd dat dit gebied een Eco-toeristische attractie gaat worden. Of de plaatselijke bevolking daarvan kan profiteren is zeer twijfelachtig.


Theara heeft het idee geopperd Ratana naar Stung Treng te halen om hem de mogelijkheid te bieden naar de middelbare school te gaan en Engelse lessen te volgen. Iets wat in zijn dorpje onmogelijk is. Ratana kan bij hem in Stung Treng komen wonen, naar school gaan, Engels leren en daarnaast meehelpen op het kantoor van Xplore Asia. Mogelijkerwijs kan hij dan in de toekomst een gewaardeerde medewerker worden.



Wij hebben aangegeven dat we zo’n $10- $12 per maand kunnen bijdragen aan schoolgeld, potloodjes, schriften en Engelse lessen. Het is belangrijk dat deze bijdrage (geen vetpot) ook voor de ouders van Ratana duidelijk is en het merendeel van de kost en inwoning voor Theara’s rekening blijft. Maar het feit dat we bereid zijn Ratana te helpen is met name voor zijn moeder een belangrijk teken van vertrouwen.

En Ratana zelf??? Moeilijk voor zo’n jochie. Ratana geeft aan wel verder te willen leren maar heeft weinig te zeggen. Het voorstel overdonderd hem. Duidelijk is dat het voor hem eenzaam en moeilijk is om te verhuizen naar de grote stad Stung Treng. Wij hebben in ons gesprek met Theara deze week benadrukt dat Ratana de mogelijkheid moet hebben om terug naar huis te gaan wanneer het hem te veel wordt. Is het verstandig wat we doen? Bieden we hem een kans zich te ontplooien of duwen we hem in de ellende? Wij denken dat het de moeite waard is om hem het te laten proberen. Voorlopig is het een goed joch. Laten we hopen dat hij het gaat redden in een snel veranderend Cambodja.



Afscheid op het RTC gaat gepaard met het geven van een hechttraining aan een aantal docenten verloskunde. Navy, die haar Engels geleerd heeft bij YWAM (youth with a mission), kan tolken. Tot onze verrassing worden we door Sophany en Navy voor de avond uitgenodigd om met hen te gaan eten. Het restaurant blijkt vlak bij ons huis aan de Sekong rivier te liggen. We zijn er talloze malen langs gereden maar dit is de eerste keer dat we er eten. Het smaakt prima. Het aller leukste is het feit dat we er samen met de oudere verloskundigen van het RTC zitten.
We voelen ons gewaardeerd en geaccepteerd. Lekker.




Mooi vinden we ook het verzoek van Polen en Pani om een groepsportret te maken voor hun restaurant. Ze hebben geen laptop of PC dus de foto die we door een toerist laten maken zullen ze bij de plaatselijke printshop laten afdrukken. Het zal ons benieuwen of we in zo’n mooi kitscherig lijstje aan de muur komen te hangen. We gaan voordat we vertrekken nog zeker bij hen eten dus wie weet?






Vrijdagavond eten we met Thol en zijn hoog zwangere vrouw. We komen een kwartier te laat en dus te vroeg op de afspraak. Het personeel in het restaurant weet zich geen raad met deze twee buitenlanders. Giechelen en lachen naar andere gasten en zelfs het bestellen van twee biertjes lukt ons niet. Gelukkig arriveert Thol snel en daarmee is het raadsel van de twee verdwaalde barang opgelost.

Dinsdagavond belde Thol dat ze naar het ziekenhuis gaan omdat mogelijk de weeën zijn begonnen. Loos alarm. Het zou wel leuk zijn wanneer zij de komende dagen nog bevalt. Ze willen graag dat Ans aanwezig is bij de bevalling en indien nodig helpt dan wel de eventuele hechtingen voor haar rekening neemt. Wat ons betreft bevalt ze dit weekeinde. Dan hebben we drie bevallingen van VSO assistenten achter de rug.




Op zaterdag nemen we afscheid van Chantra en kletsen over zijn toekomstplannen. We kunnen een blog schrijven over zijn levensfilosofie maar dat gaan we niet doen. Wel kunnen we stellen dat we in hem een goed (Boeddhistisch) mens hebben getroffen.
’s Avonds eten we pasta met Joyce. Over haar kunnen we meerdere blogs schrijven maar ook in dit geval kunnen we volstaan met de constatering een goed (Christelijk) mens te hebben ontmoet.

Al met al hebben we een mooie week. We realiseren ons dat we een bijzondere tijd afsluiten en de ontmoetingen met verschillende mensen en hun wereldbeelden doen ons deugd.

Vanavond gaan we met Beata, Marissa en Rolly nog eenmaal langs onze rivier zitten en daarna gezamenlijk wat eten. Dan zullen onze wegen zich splitsen en kijken we met dankbaarheid terug op deze VSO collega’s. Dinsdag komt Kosal terug uit Phnom Penh en ronden we de zaak af met onze huisbaas waarna we met Kosal en Vichary nog uit eten gaan. 


We vertrekken vervolgens naar Sen Monorom om daar Sophea, Biju en hun inmiddels bijna 1 jaar oude dochter Sobita te bezoeken. Daarna richting Phnom Penh om visa te regelen (Vietnam, India). Tot slot van ons verblijf in Cambodja willen we de kust bekijken. Tropische stranden en een duik in zee hebben we hier nog niet ervaren.
Begin juli zullen we weer in Nederland arriveren. Net op tijd om bij Mark de finale van het op voorhand teleurstellende EK te bekijken. De makkelijke voorspelling is dat we geen Europees kampioen zullen worden dit jaar J Een even gemakkelijke voorspelling is dat we blij zullen zijn met de omhelzingen van Ria J

Vanaf nu zullen we u hap snap op de hoogte houden vanuit verschillende plekken waar we WiFi hebben. 
Geen reisverslag maar meer een Ansichtkaart.

Dit is onze laatste wekelijkse blog als VSO-ers vanuit Stung Treng. Dank voor het lezen.





Groetjes van uit Stung Treng, Cambodja.

Tot ziens



2 opmerkingen:

  1. En jullie heel erg bedankt voor de wekelijkse blog! Heerlijk om te lezen en zo met jullie mee te leven. Geniet van je vakantiereis en tot juli!! Misschien dat Cor en ik voor die tijd Annemiek nog in Engeland bezoeken. Liefs en Tot Ziens Maja

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dank jullie wel voor de mooie foto's en dat ik jullie blog mocht lezen. Steeds weer een boeiend verhaal dus jammer dat het afgelopen is. Het is nog niet zover maar al vast een hele goede terugreis gewenst en tot in Nederland.
    x Marita

    BeantwoordenVerwijderen