Ans en Martin

Het partogram

Ons huisje wordt wat huiselijker door foto’s van de kinderen aan de muur en een plant in de kamer.

De eerste week van inventariseren en observeren zit erop. 

Ans heeft een productieve week gehad en borrelt van de plannen om aan de slag te gaan. Martin gaat Engelse les geven aan docenten die al enige taalvaardigheid hebben. Het lesgeven aan de studenten die enkel Khmer spreken lijkt een schier onmogelijke taak.  Door het geven van Engelse les aan de docenten zullen die hopelijk wat beter in staat zijn om de Engelstalige literatuur en vakbladen te lezen die zij nodig hebben om hun kennis te vergroten en over te dragen.

De ‘Maternity Ward’ van het ‘Referral’ ziekenhuis, waar Ans gaat werken, stemt niet tot vrolijkheid. Wat een armoede en ook de hygiëne laat nog al te wensen over. Er is blijkbaar geen geld om genoeg schoonmakers te betalen en de familie van de zwangere wordt geacht om de omgeving van het bed schoon te houden. Ze brengen zelf hun eten en soms water mee en er is geen enkele privacy.

De verloskamer is ongeveer 8 bij 10 meter en bevat naast 2 verlosbedden een spoelkeuken, een koelkast, een medicijnkast en een bureau waar zo’n 6 -7 mensen om heen zitten. Gelukkig kan er nog wel een gordijn dichtgetrokken worden. Kan …. maar dat gebeurt nauwelijks. De kasten en de vloer zijn vies. Wel is er een steriliseerkamer om de instrumenten te steriliseren, gebruiken ze steriele handschoenen en wassen ze goed hun handen.

Het kennismakingsgesprek met de praktijkbegeleiders, die Ans gaat ondersteunen, was plezierig. 

Ze lijken gemotiveerd om van Ans te leren al bleken hun verwachtingen wat anders dan wat op papier de bedoeling is. Zij denken dat Ans bij de bevallingen gaat helpen wanneer er problemen optreden zodat zij vervolgens van haar kunnen leren. Ze gaan ervan uit dat Ans een arts is of een 2^e lijns verloskundige maar ze is maar een ‘simpele’  1^e lijner. 

Maar goed wanneer de praktijkbegeleiders wat van haar kunnen leren is dat natuurlijk meegenomen. Er is de afspraak gemaakt dat Ans overdag bij de bevallingen kan gaan kijken. Nu maar zien of ze haar ook daadwerkelijk gaan bellen. De afgelopen 3 dagen is dit in ieder geval nog niet gebeurt terwijl er wel al vrouwen bevallen zijn.

De bedoeling van de werkovereenkomst is dat Ans de praktijkbegeleiders gaat ondersteunen in het begeleiden van de studenten verloskunde opdat die vervolgens beter opgeleid worden. Nu is het zo dat er weliswaar studenten in het ziekenhuis aanwezig zijn maar die hangen maar wat rond wanneer er geen bevalling is. Die tijd kan natuurlijk nuttiger gebruikt worden en daartoe is een eerste aanzet gemaakt. Er is besloten om het gebruik van een partogram te gaan oefenen, de reanimatie van de pasgeborene te behandelen en het hechten aan te pakken.

Op school gebruiken ze een groot geplastificeerd partogram waarop met uitwisbare stiften geschreven kan worden. Het partogram is een grafiek van meetpunten bij een bevalling. Meten is weten. Als blijkt dat ingrijpen in het normale proces van bevallen wenselijk is moet er doorverwezen worden naar het ziekenhuis voor hulp.

Het gebruik van een partogram kan ook van groot belang zijn voor de verloskundigen die in de meer afgelegen gemeenschappen werken. Het niet of te laat doorverwijzen naar het ziekenhuis is een van de redenen dat moeder- en kind sterfte in Cambodja zo hoog is. Het late doorsturen is tevens frustrerend voor de hulpverleners in het ziekenhuis omdat adequate hulp dan vaak niet meer mogelijk is.

Het idee is om zo’n groot partogram in het ziekenhuis te gaan gebruiken en Ans gaat kijken of het maken hiervan in Phnom Penh te regelen valt.

Voor lesmateriaal is er, zoals ook Martin op de school al had geconstateerd, eigenlijk niet of nauwelijks geld beschikbaar. De lessen lijken, mede door een totaal ontbreken van boeken, voornamelijk op praktijk en vaardigheid gericht.

En dit is een zaak die we overal terug zien. Eigen geld voor onderwijs, gezondheidszorg of overheidstaken is er nauwelijks. De meeste mensen (ook directeuren, artsen, verloskundigen en verpleegkundigen) hebben een 2e of 3e baantje erbij omdat hun werk zo slecht betaald wordt dat ze er niet van rond kunnen komen.

Acceptatie en ‘Go with the flow’ lijkt de overheersende levenshouding.

Buitenlandse fondsen en giften zijn een vast onderdeel van de Cambodjaanse realiteit.

Wanneer iemand bereidt en in staat is om bijvoorbeeld wat reanimatiepoppen te regelen zijn ze hier erg gelukkig. Een valkuil is wel dat deze ‘giften’ vaak ad hoc en éénmalig zijn en niet of nauwelijks leiden tot een structurele verbetering. Een onnozel klein maar jammerlijk treffend voorbeeld is de aanwezigheid van stapels geschonken Engelstalige studieboeken in de schoolbibliotheek die geen mens kan lezen. Laat staan dat ze gebruikt worden voor de studenten die meer hadden gehad aan studiemateriaal in Khmer.

Maar ja …..  zo zijn er talloze momenten dat ons verstand stilstaat terwijl onze monden openvallen.

Impressies uit Cambodja, de zin en onzin van ‘ontwikkelingshulp’ wordt vervolgd …..

ps

Vandaag een dagje uit op de motor. Om 7 uur vertrokken richting de Mekongwatervallen. 

80 km verderop richting Laos, zo'n 2 uur rijden.

Het was weer een mooie dag in Cambodja.

Li Hai