Health Centers

Ans heeft een aantal Health Centers in de provincie bezocht. Er was bezoek uit Guernsey, een van de Kanaaleilanden dat voor de kust van Normandië ligt. De semi Britse overheid van dit kanaaleilandje stelt een fonds beschikbaar waaruit projecten voor ontwikkelingslanden gefinancierd kunnen worden. Via VSO hebben zij een donatie gedaan aan het ziekenhuis in Stung Treng en een 6-tal Health Centers in onze provincie. Ans is uitgenodigd om dit bezoek mede te begeleiden.

De gezondheidszorg in Cambodja is gecentreerd rond een Referral Hospital en Health Centers in de buitengebieden. Voor Stung Treng zijn dit 11 Health Centers. Deze hulpposten zijn de laatste jaren door buitenlandse fondsen behoorlijk vernieuwd. De meeste centra beschikken over een klein zonnepaneel voor elektriciteit en een waterput, al staat die aan het eind van het droge seizoen vaak leeg. De watervoorziening moet dan van kilometers ver aangevuld worden. De Health Centers hebben een ruime taak. Het zijn algemene hulpposten waar mensen terecht kunnen voor zorg en informatie. Maar ook om te bevallen. In principe zijn de centra de gehele dag bemand maar in de praktijk zijn ze een aantal uren per dag, vooral in de ochtend, geopend.  De verloskundige is oproepbaar en in enkele gevallen hebben ze de gelegenheid om te overnachten.

Verloskundigen solliciteren niet naar een baan. 

Na hun opleiding moeten ze voor het ministerie van gezondheid een examen doen en als ze slagen worden ze ergens geplaatst. In de praktijk van het alledaagse Cambodja speelt geld hierin een rol. Wanneer de verloskundige of haar familie in staat zijn wat te schuiven dan kan een beter plekje gevonden worden dan wanneer dit niet het geval is. De armere en minder invloedrijke verloskundigen komen zo in de afgelegen wildernis terecht. Ver van huis, familie en vrienden om hun beroep uit te oefenen. De laatste jaren is er oog voor deze onaangename situatie en proberen collega’s onderling, in overleg met de regering, plaatsen te ruilen om zo een wat plezierigere werksituatie te creëren.

Het Guernsey fonds voorziet in 10 bedden met matrassen, een sterilisator, een echoapparaat en een koelkast voor het ziekenhuis. Voor de Health Centers verlosbedden en in het geval van het centrum in Samaki het boren van een waterpomp en de aanleg van een zonnepaneel. Samen met Biju, zijn baas van het ‘Provincial Health District’ (PHD), de nieuwe ‘Health manager’ van VSO en Nick uit Guernsey is Ans maandag en dinsdag op inspectie geweest.

Maandag begint het programma met een presentatie van het PHD over de gezondheidssituatie in de provincie Stung Treng. Voor deze bijeenkomst zijn de directeuren van het ziekenhuis en de Health Centers uitgenodigd. Het is voor Ans nuttig om ook deze mensen te ontmoeten.

Een aantal statistieken ten aanzien van moeder en kind passeren de revue. Het overlijdenspercentage van moeders is 0,2% en van baby’s 1,8%. Ter vergelijking met Nederland zijn deze percentages voor moedersterfte 0,006% en babysterfte 0,3 %. Voor wat betreft Cambodja zijn deze getallen een aanzienlijke verbetering met 10 jaar geleden. Slechter af zijn ze in de armere Afrikaanse landen met een moedersterfte van 0,8 % en een babysterfte van 4%. 

Het meest opvallende voor Ans is echter het lage percentage keizersneden van slechts 2,5 %. 

Mogelijk komt dit door de slechte bereikbaarheid van het ziekenhuis, armoede en of gebrek aan informatie. In Nederland ligt het aantal keizersneden inmiddels rond de 20% mede omdat vrouwen in toenemende mate om deze ingreep vragen en die voor de gynaecologen in onze goed voorziene ziekenhuizen relatief eenvoudig uit te voeren is. In de afgelegen gebieden bevallen nog veel vrouwen onder begeleiding van een traditionele vroedvrouw. Voorlichting van de regering over de gevaren hiervan maakt dat dit geleidelijk minder wordt.

’s Middags is er een Health Center langs de Mekong bezocht zo’n 50 km buiten Stung Treng. Het centrum voorziet in de behoefte van het gehele district en niet alleen het dorpje waar het gebouwd is. In dit centrum heeft men met geld uit Guernsey al eerder een zogenaamd wachthuis laten bouwen. Hier kunnen vrouwen terecht die zo afgelegen wonen dat ze niet in staat zijn om thuis de bevalling af te wachten. In het wachthuis is tevens een verloskamer en een ruimte waar de mensen 2 dagen na de bevalling kunnen blijven. De vrouwen worden in deze periode met plaatjes voorgelicht over de verzorging, hygiëne, voeding en borstvoeding. Vervolgens gaan ze zonder verdere hulp naar huis. In Nederland ondenkbaar. De vierde dag na een bevalling is vaak een kritische dag. Borstvoedingsproblemen of een kind wat geel ziet. Misschien komen dit soort problemen hier minder voor maar daarvan zijn we niet op de hoogte. 

De aanwezige uitrusting voor de partus is minimaal maar wel voldoende. Mensen brengen meestal hun eigen keukenpapier mee. De tissues gebruiken ze als celstofmatjes en als die er niet zijn dan gebruiken ze niets of de sarong van de vrouw. Een luier is vaak een driehoekige dunne doek en als het kind geluk heeft dan ligt er een keukenpapiertje in. De man wordt geacht om alles op te ruimen en schoon te maken. Ja, ja, daar kunnen we misschien nog wat van leren mannen. Na de bevalling wordt er niet gedoucht, maar gepoetst.

Ans heeft veel respect voor de verloskundigen die in deze hulpposten hun werk verrichten. In ieder district zijn er 1 of 2 secundaire verloskundigen en voor de rest werken er primaire verloskundigen. De secundaire verloskundigen hebben een 3 jarige opleiding maar de primaire verloskundigen hebben slecht 1 jaar scholing gehad en zeer weinig praktische ervaring. Ga er maar aan staan. Van hen wordt verwacht dat ze zelfstandig een bevalling begeleiden. Gelukkig zijn er wel 3 ambulances gedoneerd door China. Dit Health Center heeft er een toebedeeld gekregen. Hopelijk hebben ze ook een chauffeur en gaat er een verpleger mee tijdens het transport. De benzine wordt door de regering betaald. Vroeger was dit nog al eens een probleem omdat niemand de benzine kon of wilde betalen.

Dinsdag na een gezamenlijk ontbijt op pad naar een centrum op 80 km afstand. Het ligt heel geïsoleerd in de jungle en voorziet in de behoefte van een uitgestrekt gebied langs de grens met Laos. Mede door de nieuwe brug over de Mekong en de aanleg van een weg door de Chinezen komen er in dit gebied meer en meer mensen te wonen.
De bestaande gemeenschappen liggen echter heel erg verspreid in het oerwoud en gebruiken eerder de rivier dan wegen voor transport.

Het is mooi om te zien dat er in het centrum voortdurend mensen in- en uitlopen voor hulp. Interessant voor Ans is  een zwangerschapscontrole maar er komen ook vrouwen met hun kinderen voor vaccinaties. Zo functioneert de hulppost ook als consultatiebureau. Er is een staf aanwezig van verloskundigen en verpleegkundigen.
De verloskundigen zijn vrouwen en de verpleegkundigen mannen. De verpleegkundigen functioneren hier als dokters want die zijn niet aanwezig in de Health Centers.

Helaas zijn de gedoneerde bedden gynaecologische tafels en geen verlosbedden. Het bloed kan niet goed en hygiënisch opgevangen worden. Door kleine aanpassingen is daar wel iets aan te doen. Maar het blijft suf.
De verloskundigen staan achter het bed en niet zoals in ons land aan de zijkant.

De enige goede tafel is door een andere organisatie gedoneerd. Hij staat tegen de muur en er is nauwelijks ruimte voor de verloskundigen om te assisteren bij een bevalling. Het hoofd van het centrum wil een stuk van het aanrecht weg laten halen zodat er meer ruimte voor de verloskundige ontstaat. Ans heeft een eenvoudiger advies. Wanneer ze  het bed 90 graden draaien kan het aanrecht intact blijven en de verloskundige aan 2 kanten van het bed staan. Simpele oplossing en goedkoop. In dit centrum is er een wachthuis en slaapruimte in aanbouw voor de zwangeren en de verloskundigen die ’s nachts op wacht staan.

De lunch wordt in een restaurantje naast het Health Center genuttigd. Grappig is dat door het neerzetten van zo’n hulppost er al snel winkeltjes, zaakjes en dus ook eten opduikt. Vervolgens zijn er nog 2 centra bezocht.
Allen zijn op dezelfde manier gebouwd en redelijk voorzien van uitrusting en personeel.

Al met al een geslaagd bezoek aan de Health Centers. Het is voor Ans interessant om meer van de gezondheidscentra in de afgelegen gebieden te weten en te ervaren hoe mensen onder moeilijke omstandigheden moeten werken.
Ze functioneren ver van het ziekenhuis met slechte vervoermogelijkheden. 3 Ambulances voor een gebied zo groot als Friesland, Groningen en Drenthe met slechte zandwegen maakt dat de verloskundigen veelal op zichzelf zijn aangewezen. Tijdens het regenseizoen zijn deze gebieden nog moeilijker te bereiken met glibberige of weggespoelde wegen. Ja, veel waardering voor de nauwelijks opgeleide verloskundigen die hier bevallingen moeten begeleiden.

Ans heeft besloten, nu er in het ziekenhuis geen studenten zijn, om de preceptors trainingen te laten geven aan deze verloskundigen. Een andere NGO, Save the Children, ondersteunt een bijscholing van 3 weken in het ziekenhuis voor alle Health Center verloskundigen. Ans heeft geregeld dat een van de begeleiders deze week 4 nieuwsgierige jonge verloskundigen training in hechten heeft gegeven. Zo kan de preceptor oefenen in het geven van de training en snijdt het mes aan twee kanten. De begeleiders worden vaardiger in het geven van de training die ze later aan de studenten kunnen geven en de Health Center verloskundigen worden bijgeschoold.

Zo breidt Ans haar heilzame invloed verder uit.

Li Hai

ICS

Woensdag zijn we bij de basisschool in Thala Barivat geweest om de huidige ICS groep te helpen bij haar slotactiviteit.

ICS, International Citizin Service is een ontwikkelingsprogramma dat Britse jongeren tussen de
18 en 25 jaar stimuleert om wereldwijd armoede te bestrijden. 

De deelnemers worden gekoppeld aan jongeren uit het land waar ze heen gezonden worden. Het programma beslaat ongeveer 3 maanden. ICS werkt met verschillende partners die werkprojecten aandragen. VSO is de belangrijkste partner en de basis voor ICS in Cambodja. Jammer dat de Britse overheid slechts tot juli 2015 steun heeft toegezegd en het vooralsnog afwachten is of zij blijven doneren. Anders gaat ook voor ICS gelden dat ze afhankelijk worden van hun eigen vermogen om fondsen te werven. Iets wat de deelnemers nu, net als wij in Nederland, ook al geacht worden te doen. Van de Britten wordt verwacht dat ze minimaal £700,= ophalen voor hun eigen plaatsing. Fondswerving als basisvaardigheid voor ontwikkelingswerk.

De twee weken dat we in september in Phnom Penh waren had ICS Martins interesse gewekt. Aantrekkelijk is de koppeling van Cambodjaanse jongeren aan de groep westerlingen. Veel Cambodjaanse jeugd was op het kantoor aanwezig om te solliciteren voor een ICS plaats. Ze zijn behoorlijk opgeleid en moeten vanzelfsprekend enige beheersing hebben van het Engels. Ze kunnen werkervaring opdoen bij een NGO en verbeteren hun taal. Martin is enthousiast over deze constructie want voor de Cambodjanen is het een kans om aan hun carrière te gaan werken.
Wij (buitenlanders) zijn hier voor een korte periode en hebben weinig lange termijn invloed. De Cambodjanen zelf blijven en zijn in Martins ogen van een veel groter belang voor de ontwikkelingen in dit land. ICS biedt ze een mogelijkheid om met buitenlanders te werken en hun blikveld en netwerk te verruimen.

Dat dit in de praktijk voor een aantal van hen zo werkt is in Stung Treng duidelijk. Onze Volunteer Assistants hebben allemaal een verleden bij ICS. De overstap van ICS naar VSO is klein omdat ze ons al ontmoet hebben. Een aantal van hen maakt vervolgens de stap naar andere werkzaamheden maar ze onderhouden wel het contact.





Sithonn werkt nu voor een NGO die zich in de provincie bezig houdt met de gezondheidszorg. Hij verzamelt onder andere informatie over hoe men de behandeling in het Stung Treng ziekenhuis ervaart. Via hem komt dit bij Ans. Formeel zou ze deze informatie niet krijgen want in de praktijk hebben de verschillende NGO’s die hier werkzaam zijn geen contact met elkaar. Tholl heeft de stap gemaakt naar een functie bij een NGO die zich bezig houdt met de bescherming van gieren die in het bos leven. Aangezien grote delen van het oerwoud in rap tempo worden gekapt zijn de gieren in hun bestaan bedreigt.

Chantra is via de contacten die hij opgedaan heeft overgestapt naar het ‘teachers training center’ waar hij nu als docent werkzaam is. Hij is voortdurend bereid VSO met raad en daad bij te staan. Hij heeft bijvoorbeeld het partogram laten maken in Phnom Penh en probeert Ans de basisbeginselen van de Cambodjaanse dans bij te brengen. Chenda is recent overgestapt naar een managementfunctie bij ICS.




Niets nieuws onder de zon natuurlijk voor wat betreft het opbouwen en onderhouden van netwerken. Mooi is dat de kruisbestuiving tussen VSO / ICS en de Cambodjaanse jeugd het werk voor ons vergemakkelijkt. De Cambodjanen zijn hierin de blijvende factor. Zij vormen een lokaal netwerk waar wij als passanten goed gebruik van kunnen maken.
Ja, Martin is enthousiast over het ICS programma.

De huidige groep is werkzaam in onze provincie Stung Treng. In november hebben we ze tijdens hun introductiebijeenkomst ontmoet en even met een aantal van hen gesproken. Ze zijn in koppeltjes verspreid over de dorpjes in de omgeving en worden daar toegevoegd aan lopende projecten. Dit zijn geen VSO projecten maar werkzaamheden opgezet door andere partners van ICS. De jeugd verblijft bij de lokale bevolking en maakt zo kennis met het dagelijkse leven in Cambodja en het wel en wee van ontwikkelingswerk. Een aantal wil natuurlijk veel meer dan ze in staat zijn te doen maar dat is de normale frustratie. Thuis gemaakte verwachtingen versus dagelijkse realiteit. Naast hun eigen werkzaamheden wordt de ICS plaatsing afgerond met een gezamenlijke groepsactiviteit. Er is een budget van $200,= vrij te besteden. Daartoe aangezet door Rolly, die werkzaam is in het Thala Barivat district, is de keuze gevallen op de basisschool in het dorp.
(Tijdens het kennismakingsbezoek aan de school heeft Martin zijn voet gekneusd. De voet herstelt inmiddels goed.)

Het plan is om het speelterrein op te knappen en te verfraaien.

Woensdag was het zo ver.

’s Ochtends om 6.30 uur verzamelen we ons om naar Thala Barivat te vertrekken. De ICS-ers huren een bootje en wij gaan op de brommer. Aan Oudoun, de assistent van Beata is goed te merken dat het ook in Cambodja winter is.
Hij staat in zijn blouse te rillen en te klappertanden van de kou. En inderdaad, wij slapen ’s nachts onder een deken en bij het ontbijt is het zo’n 17 graden. Arme Oudoun, misschien geen geld voor een trui of jack en we moeten ongeveer een half uur, via de Mekongbrug, rijden. In Thala Barivat aangekomen is het rillen en klappertanden zodanig toegenomen dat Martin hem snel zijn sweater geeft die hij dankbaar aantrekt. Die sweater had Martin misschien al in het begin kunnen geven maar hij had weinig zin om zelf in zijn T-shirtje de brommerrit te maken.
Tja, goede doelen hebben zo hun beperkingen.

Een deel van de kinderen staat inmiddels gewapend met kapmesssen geduldig te wachten op wat er komen gaat.
De directrice van de school heet ons hartelijk welkom. Zij is oprecht blij en dankbaar dat er aandacht geschonken wordt aan haar school want dat is in het verleden nog niet voorgekomen. Al het ontwikkelingsgeld verdwijnt in haar ogen naar Stung Treng stad en de plattelandsgemeenschappen worden vergeten. Aangezien Rolly dit sentiment kent was het een prima idee van hem om de ICS groep te adviseren deze school te kiezen.

Na het welkomstwoord gaat een ieder aan de slag.  De ICS-ers beginnen met het schuren van de behoorlijk verroeste en verrotte glijbaan en schommels, er worden grote banden gebracht die geverfd gaan worden, de Cambodjaanse ICS groep begint aan de constructie van een houten zitbank, de muur gaat een schildering krijgen en de Cambodjaanse kinderen vallen met hun kapmessen de wildernis aan.

Jong geleerd oud gedaan. De wijze waarop de kinderen het onkruid te lijf gaan is naar Nederlandse begrippen roekeloos gevaarlijk. Ze hakken en maaien er enthousiast op los.Wanneer het mes niet scherp genoeg is naar hun zin slijpen ze het bij en voort gaat het weer. De omgekapte rommel wordt naar goed Cambodjaans gebruik in de fik gestoken en binnen de kortste keren hebben ze grote delen van de wildernis opgeruimd. Terloops wordt er een slang doodgeknuppeld die door alle onrust uit een boom is komen zakken. Wonder boven wonder gebeuren er geen ongelukken. De kinderen blijken motorisch een stuk beter dan hun Nederlandse soortgenootjes. Over hun vaardigheid om met gereedschap om te gaan en hun bereidheid om te werken zullen we maar zwijgen. Ja, mooi om te zien.

Vervolgens staan ze met grote ogen te kijken hoe die vreemde buitenlanders bezig zijn met het verven van autobanden en het beschilderen van hun muur.

Velen van hen komen ook ’s middags terug naar school om de bedrijvigheid mee te maken. Een normale schooldag in Cambodja duurt een halve dag. ’s Ochtends een groep en ’s middags een andere groep. Naast alle veldactiviteiten gaan de lessen voor grote groepen kinderen gewoon door.

Naast verfraaiing en reparatie van de speeltoestellen is de muurschildering een succes. Er worden 3 bomen geschilderd met onder iedere boom een stichtelijke leus. ‘Milieu is van levensbelang’, ‘Onderwijs is armoede bestrijding’ en ‘Hygiëne betekent goede gezondheid’. De directrice beschildert houten bordjes van gelijke trekking die op de bomen van de speelplaats bevestigd zullen worden. De kruinen van de bomen op de muur worden gevormd door handafdrukken van de kinderen zelf. Simpel, een manier om de kinderen te betrekken.

Reparatie van de speeltoestellen vergt beduidend meer tijd dan verven maar uiteindelijk ziet het er allemaal fris en opgeknapt uit. De directrice en haar stafdocenten staan tevreden te glimlachen en de kinderen beginnen met het beklimmen van een nieuwe schommelband. 

Tot slot de traditionele groepsfoto en tegen zonsondergang rijden we moe en tevreden terug naar Stung Treng. 

We zullen later nog eens langs rijden om te zien hoe het speelterrein er dan bij ligt.

Li Hai

Interland

Kerst en nieuwjaar achter de rug. Vreemd om te merken dat deze in Nederland zo aanwezige feestdagen hier onopgemerkt voorbij gaan. Oudejaarsavond is Ans rond 10 uur naar bed gegaan en heeft Martin nieuwsgierig 12 uur afgewacht om daarna te gaan slapen. Geen vuurpijl, geen knal, geen mens, helemaal niets. Grappig is wel dat we
's ochtends rond 7 uur Michiel belden om hem gelukkig nieuwjaar te wensen en op de achtergrond het feestgedruis van oud en nieuw in IJsselstein konden volgen. Het verschil tussen Cambodja en Nederland hoorbaar.

Het bezoek van Annemiek geeft wel een vakantiesfeertje. Na de kerstdagen is zij een kleine week met Donnie in Laos geweest en afgelopen week heeft ze bij ons gelogeerd. Lekker gezellig en vertrouwd om haar in huis te hebben. Zij is vrijdag naar Battambang vertrokken om door Thailand richting Myanmar (Birma) te reizen. Daarna zal ze via Laos naar Cambodja terugkeren. Begin maart komt Michiel en zullen we met ons gezinnetje samen 2 weken vakantie vieren. Aansluitend vertrekt Annemiek naar Phnom Penh om een kamer te zoeken en op 25 maart begint zij aan haar stage bij het Khmer Rouge tribunaal.

Martins voet wordt langzaam beter maar hij zit nog steeds veel met zijn voet op een kussen. Uit pure verveling is hij een fotoblog in elkaar gaan knutselen en weer begonnen via het internet Go te spelen. Wanneer hij een activiteit onderneemt dan is het gevolg dat zijn voet opzwelt en hij weer in de stoel zit. Plezierig wanneer het uit vrije wil is maar verplicht vrijwillig is minder aangenaam. Maar goed, wie meer Cambodjaanse plaatjes wil bekijken kan op Martins fotoblog terecht. Klik op de link in dit blog, ijdelheid :)

Nieuwjaarsdag waren we uitgenodigd op het RTTC (Regional Teachers Training Center) om de aankomst van de eerste jaars studenten te vieren. Het stramien is inmiddels duidelijk. Er wordt eten geserveerd, bier gedronken (in dit geval niet zo veel) en gedanst. Het eten bestaat uit complete vissen, brokken vlees, vet en botten. De eetstokjes en kommetjes nodigen niet uit tot grote happen en dat is misschien maar goed ook want we zijn voortdurend bezig vet, bot en graten discreet terug te frummelen op ons schoteltje. Erg veel eten doen we niet. De sfeer is echter leuk en gezellig.



De muziek- en dansgroep van de school verzorgt een aantal klassiek Cambodjaanse dansen. Gracieuze hand- en voetbewegingen in een slow-motion tempo.

Mannen en vrouwen worden aan elkaar gekoppeld om zo in een lange rij te dansen maar er is geen lichamelijk contact. Net als bij de vrije dans. De aankomende basisschoolleraren (18-22 jaar) dansen op dezelfde wijze in groepsverband zonder elkaar aan te raken. Probeer in Nederland een studentenfeest voor te stellen met alcohol en muziek waarbij de jongens en meisjes keurig een meter afstand bewaren en in groepsverband gelijksoortige pasjes en handbewegingen maken. De hormonen zijn hetzelfde maar de cultuur is opvallend verschillend. Individu versus groep. 

Wat in Nederland ook niet snel gebeurt is dat groepjes jonge studentes worden aangespoord om de uitgenodigde gasten (oudere mannen) uit te nodigen om mee te dansen. Het is vervolgens onbeleefd om zo’n uitnodiging af te wijzen. Martin kan zich achter zijn gekneusde voet verschuilen en heeft zich dan ook niet gewaagd aan de Cambodjaanse ronddans.

Ans wel natuurlijk. Chantra, een van de leraren die we al vaker ontmoet hebben, ontfermt zich over haar en probeert Ans de basisbeginselen van de Cambodjaanse hand- en voetbewegingen bij te brengen. Volslagen onmogelijk voor ons om onze vingers achterover te buigen.

7 januari is een nationale feestdag, overwinningsdag. De inval van de Vietnamezen en de verovering op 7 januari 1979 van Phnom Penh wordt herdacht. Het begin van de val van het Pol Pot regime.

Het feest wordt opgeluisterd met een interland voetbalwedstrijd Cambodja-Laos. Het blijkt een dag waarop bijna alle officials uit de provincie Stung Treng en hun collega’s uit de naburige Laos provincie aanwezig zijn. Ze spelen in voorwedstrijdjes en het is een vrolijke boel. Alle gezagdragers doen mee. De hoogste baas van Stung Treng, de voorzitter van de provincieraad, is in zijn groene voetbaloutfit alom aanwezig. De sfeer tijdens de wedstrijdjes is oprecht vriendschappelijk en er wordt veel gelachen.

De officiële wedstrijd tussen het team van het Provinciale Onderwijs Bureau en haar Laos tegenpool wordt netjes door de Cambodjanen gewonnen en iedereen gaat blij en tevreden aan het bier. Vervolgens aanschuiven voor het diner, meer bier en muziek. Over het eten kunnen we kort zijn. Vet, botten en graten. Het bier vloeit in tegenstelling tot het jongeren feestje bij het RTTC rijkelijk. Het ‘bottom up’ toosten maakt dat er stevig wordt door gedronken.

Prijsuitreiking en de traditionele speeches door de officials geeft Martin de gelegenheid om ook het podium te beklimmen om een kort dankwoord uit te spreken voor het aangename ontvangst en wat aan PR te doen voor VSO Nederland, Kenia en de Filipijnen.

"Awkoun Kampuchea"

De dans is door al het bier wat rommelig maar de etiketten en traditie houden het geheel toch netjes. Duidelijk veel meer groepsbeleving dan wij gewend zijn. De 3 aanwezige jonge Engelsen meiden van VSO-ICS krijgen veel aandacht van de Cambodjaanse jongens maar Annemiek wordt ontzien. Zij heeft na al het gestaar in India weinig zin om te gaan dansen. Gelukkig is haar vader duidelijk aanwezig en nadat zij ook heeft aangegeven dat ze een vriend ‘husband’ heeft wordt ze verder met rust gelaten. Het is onbeleefd om een uitnodiging tot dansen af te slaan maar nog onbeleefder om een dochter en al bezette jonge vrouw uit te nodigen. 

Een domper op de feestvreugde is wel dat de brommer van Beata is gestolen. Bij die van ons is het contactslot vernield maar gelukkig staat hij er nog wel. Niet alle Cambodjanen zijn vriendelijk. Brommer achterin de pick-up en netjes thuis gebracht.

Het was een mooie dag waar we ons opnieuw hebben kunnen mengen met een ieder die in de provincie Stung Treng van belang is. Opmerkelijk is dat wij VSO-ers eigenlijk de enige buitenlanders zijn die op deze gelegenheden aanwezig zijn. Op deze dag hebben we slechts een Duitser ontmoet die een paar maanden in een door een Duitse stichting betaald weeshuis komt werken.
Sociale verplichtingen zijn goed voor het netwerk en werkklimaat zullen we maar denken. Wanneer het dan ook nog feestelijk gezellig is hebben we er geen bezwaar tegen om op te komen draven.

De volgende nationale feestdag is jammer genoeg pas in april.

Li Hai

Nieuwjaarskaart