On-Cambodjaans druk

Deze week hebben we het allebei druk gehad.  

De wormenkuur heeft ons goed gedaan en nieuwe energie gegeven.

Martin is druk met het lezen van de jaarverslagen van de health volunteers van VSO. Deze moeten verwerkt worden in het jaarverslag van het gezondheidsprogramma van VSO Cambodja. Hij heeft de benodigde papieren een week later dan beloofd gekregen en zit nu tot over zijn oren in het werk. Vandaar dat jullie het deze week met een kort berichtje zullen moeten doen.

Er waren volop activiteiten deze week. Op de afdeling zijn studenten van de opleiding die volgende maand na 1 jaar hun examen moeten doen. Al deze studenten hebben de afgelopen 2 weken meerdere trainingen van Ans gehad. Ze zijn leergierig en leren snel. In 2 tot 4 sessies hebben ze het hechten onder de knie. Jammer dat hier tijdens de opleiding zo weining aandacht aan besteed wordt. Ans heeft haar training iets aangepast en de techniek hoe om te gaan met naaldvoerders en naalden toegevoegd. Er werden namelijk te veel naalden en sponsen mishandeld. Dit mag in het echt niet voorkomen zoals je je kunt voorstellen.

Ans is tevens druk bezig met het voorbereiden van haar 2 eerste workshops in Health Centers die volgende week gegeven gaan worden. Afgelopen vrijdag was de laatste werkdag met haar assistente Sophea en ze zal volgende week met haar nieuwe assistente gaan beginnen. Voor beiden dus een sprong in het diepe. Mede doordat de 2 praktijkbegeleidsters van het ziekenhuis weinig inzet tonen of geen tijd hebben om samen de workshop voor te bereiden en door te nemen .

Sophea heeft de terminologie in 3 a 4 maanden onder de knie gekregen dus zal het Sovann ook wel gaan lukken. Sovann geeft 6 ochtenden les op een basisschool, daardoor verwacht Ans dat zij goed gaat worden in het vertalen en instrueren bij de trainingen. Als er geen 2e verlenging komt dan zal Ans niet meer trainingen gaan ontwikkelen. Ze zal doorgaan met de hechttraining op de afdeling en het verzorgen van workshops over hechten en het gebruik van het partogram in de nog 10 andere Health Centers in deze provincie. Naar aanleding van observaties op de afdeling gaat Ans nog aanbevelingen voor de afdeling maken en deze met de verloskundigen bespreken. Volgt er wel een verlenging van 1 jaar dan zal Ans nieuwe trainingen en workshops gaan ontwikkelen. Hopelijk is Sovann dan al zodanig ingewerkt dat dit geen problemen meer op gaat leveren. In overleg met verschillende verloskundigen en studenten zullen de nieuwe trainingen en workshops voornamelijk gaan over hulp bij acute situaties die tijdens een bevalling kunnen optreden. Zoals schouderdystocie, onverwachte stuitbevalling en veel bloedverlies na de bevalling. Maar ook het verloop van de normale bevalling en het leren inschatten en het herkennen van risico’s voor, tijdens en na de bevalling.

Voor de  workshop heeft Ans certificaten gemaakt één voor het Health Center zelf en één voor de deelneemsters. Het uitprinten van de documenten voor de workshops hebben vele uren in beslag genomen. De apparatuur in Cambodja is niet zo geavanceerd als in Nederland en het gaat allemaal erg traag. Het uitprinten van een vel met een foto als achtergrond kost hier ongeveer 2 a 3 minuten. Voor de power point presentatie heeft Ans sowieso al 60 slides uitgeprint, dit naast allerlei andere documenten. Dus reken maar uit…….. Tijdens het wachten heeft Ans besloten ook een certificaat te gaan maken voor de studenten en de Health Center verloskundigen die de hechttrainingen in het ziekenhuis hebben gevolgd.

Deze certificaten worden dankbaar in ontvangst genomen. Een verloskundige met een 3 jarige opleiding die 8 maanden geleden haar diploma heeft gehaald vertelde haar na het ontvangen van het certificaat: “Ik ben u zo dankbaar teacher, ik heb nooit kunnen hechten en nu na deze training heb ik vertrouwen en techniek van u meegekregen. Nu kan ik de vrouwen hechten en dat is erg belangrijk voor mij maar nog meer voor de vrouwen van onze community“.

Dit is een van de redenen waarom er in de “bush bush” zo weinig gehecht wordt na de bevalling. Niet alleen de angst van de vrouw voor pijn maar ook de onkunde van de verloskundigen. Door het geven van workshops en trainingen hoopt Ans een bijdrage te kunnen leveren aan het welbevinden van vrouwen na de bevalling. Dat geeft haar een goed gevoel en de wil om door te gaan. Hopelijk nemen de praktijkbegeleidsters haar taak in de toekomst over. Momenteel kijken ze alleen nog maar toe en hebben het of te druk of zijn te moe om het zelf te doen.

Vrijdagavond langs de rivierboulevard een biertje gedronken, afscheid van Sophea, verjaardag van Catrien ( gefeliciteerd meid ) en het weerzien van Marissa en Rolly die in de Filipijnen op vakantie zijn geweest.

Dinsdag zal Martin met de bus naar Phnom Penh vertrekken om onze kinderen te ontmoeten. Samen zullen ze de Killing Fields en de Tuol Sleng gevangenis gaan bezoeken. Ans heeft besloten niet mee te gaan naar Phnom Penh en is daardoor 4 dagen alleen in huis. Zo kan ze de laatste week wel mee Michiel uitzwaaien en Annemiek indien nodig helpen met het zoeken van woonruimte.

Hopelijk kan ze een verslag publiceren over het verloop van haar eerste workshops. Daarna zal het waarschijnlijk 2 weken stil zijn op het blog maar hoogst waarschijnlijk niet bij ons. Er zal veel bij gekletst gaan worden.

Li Hai

Tropentroep

Het weer is omgeslagen en de winter is voorbij. In Nederland zouden de mussen van het dak vallen en wij hebben zwetend onze dunne dekentjes van het bed gehaald. Warm, warmer, warmst.

Iedere dag zon heeft zo zijn schaduwzijde. De voortdurende warmte is slopend. Echt fit voelen we ons lang niet altijd. Maar nu zijn we geschrokken van het feit dan Ans 2 keer flauw gevallen is. ’s Ochtends om 3 uur in de minivan in donker Phnom Penh en vorige week zaterdag  bij ons vaste restaurant 'Ponika'. Martin wilde graag uiteten gaan om weer wat vlees binnen te krijgen maar het eten en een bijgaande biertje is Ans slecht bevallen. Ze voelde het echter aankomen, is op de grond gaan zitten, sloot haar ogen en zakte slap achterover. Een minuut duurt dan lang. Het eten kwam er vervolgens uit en de schrik erin.

Het virus wat we opgelopen hebben levert meer klachten dan een gewone verkoudheid. Beata en Martin zijn de eerste week goed ziek geweest, maar flauwvallen hoort er voor ons gevoel toch niet bij. Het logische advies is om af te reizen naar Phnom Penh om Ans te laten onderzoeken. Het vertrouwen in het lokale ziekenhuis is dusdanig dat degene die keus hebben zich elders laten behandelen. Na telefonisch overleg met de aan VSO gelieerde dokter in Phnom Penh hebben we besloten allebei een wormen- / parasietenkuur te nemen. Iets wat blijkbaar een halfjaarlijkse standaard maatregel is. De dierenarts in IJsselstein geeft de katten ook een wormenkuur wanneer we bij hem komen met een zieke kat. Ze knappen er steeds goed van op. Een andere mogelijkheid die de dokter oppert is dat de klachten het gevolg zijn van een valpartij in januari. Ans is tijdens een bezoek aan een Health Center uitgegleden en met haar hoofd tegen een muurtje gebonsd. Het lijkt ons echter onwaarschijnlijk dat deze val, waar ze niet echt last van heeft gehad, nog een rol speelt.  

Voor ons gevoel zijn we voorzichtig met wat we eten en drinken. Hygiëne is een heikelpunt in een land als Cambodja.  Het is duidelijk een paradijs voor bacteriën, parasieten en wat al niet meer. We zitten vanzelfsprekend niet  te wachten op een of andere enge tropische ziekte. Maar, als Ans nog eens onderuit gaat moet ze er toch aan geloven en naar Phnom Penh afreizen voor nader onderzoek. In het slechtste geval zijn we twee dagen later in Nederland en zit ons avontuur er hier voorlopig op.

Ja, ja, tropentroep en doemdenken.

De driedaagse wormenkuur van twee tabletten bij het avondeten lijkt echter zijn vruchten af te werpen. 

Martin voelt zich frisser en Ans is weer aan het werk gegaan. Laten we er maar van uitgaan dat het niets ernstiger is dan dit.

We voelen ons weer Nederlanders. Volk uit het hoge noorden waar de seizoenen zich netjes afwisselen en een koude winter zo zijn voordelen heeft. We zijn niet gebouwd op een voortdurende hittegolf. En als echte Nederlanders klagen we nu eens over het weer. Gaat nog wat worden in april, mei en juni als de temperatuur hier haar hoogste waarden gaat halen. Zonnebrandolie meenemen Michiel.

Lekker verhaal aan het worden dit. Tante betje kan er een puntje aanzuigen. Het is echter niet opeens allemaal kommer en kwel. Per saldo vermaken we ons prima en is het een mooie ervaring om hier een tijdje te mogen leven. 

'Happy Chinese New Year'

Het Chinese nieuwjaar is afgelopen week, 19 februari (Maike, gefeliciteerd), gevierd en Stung Treng ligt er verlaten bij. Nogal wat bewoners van deze noordelijke provincie hebben Chinese voorouders in de familie en de traditie is dat men dan afreist naar het dorp waar deze voorouders begraven liggen.
In het oerwoud liggen her en der Chinese begraafplaatsen en men gaat daar of in de nabijgelegen pagode de voorouders eren. Net als tijdens het christelijke nieuwjaar geen vuurwerk of lawaai. Wel veel lampionnen aan de gevels en in tegen stelling tot 1 januari veel gelukwensen. 

In april is het Khmer nieuwjaar en zullen we zien in hoeverre er dan wel feestelijkheden georganiseerd worden.

De Engelse lessen zijn door een gebrek aan studenten afgelast maar Ans heeft gewerkt in het ziekenhuis. Er zijn Health Center verloskundigen en studenten. De  studenten moeten volgende maand hun examen doen om primaire verloskundigen te worden. Ze hebben dan 1 leerjaar achter de rug en wanneer ze voor het examen slagen worden ze geplaatst in de Health Centers. Wanneer ze goede cijfers halen mogen ze verder studeren en een aansluitende 2 jarige opleiding volgen. Ans heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om ze het hechten te leren. De studenten zijn leergierig en dat is plezierig. Nu hebben ze mooi nog even leren hechten voordat ze letterlijk het bos in worden gestuurd om bevallingen te doen. Over 1½ week start Ans op 2 Health Centers met het geven van een workshop over hechten en het gebruik van het partogram. Zo gaat Ans toch ook de verloskundigen uit de provincie bijscholen.

Vrijdagmiddag heeft Ans een sollicitatiegesprek gevoerd voor een nieuwe assistent. De zwangere Sophea stopt binnenkort en dan moet Ans natuurlijk wel een nieuwe vertaalster hebben.

Het gesprek bleek geen succes. Ans moet haar vragen vaak herhalen en er komt geen woord uit het 19 jaar oude meisje. Slikken, vertwijfeld kijken en proberen iets te zeggen wat vervolgens niet lukt. Haar sollicitatiebrief in ronkend wervende zinnen heeft ze waarschijnlijk door iemand van het internet laten kopiëren want zelf blijkt ze niet in staat om op een aanvaardbaar niveau Engels te hanteren. Jammer dan.

Een andere optie is om Sovann, de vrouw waarvan we de bruiloft hebben gevierd, te benaderen. Zij heeft bij Beata aangegeven dat zij graag als Volunteer Assistent zou willen werken. Beata en Ans zijn samen naar haar huis gelopen. De aanwezige familieleden spreken geen Engels maar herkennen Ans wel van het bruiloftsfeest. Na lang heen en weer gebaren wordt Sovann gebeld en die is binnen 10 minuten thuis. Om een lang verhaal kort te maken. Het klikt. Wanneer het lukt om een aantal zaken te regelen kan zij het baantje van Sophea overnemen en heeft Ans een nieuwe tolkassistente.

Gisteren hebben we samen met Beata onze tekenlessen vervolgd. De Koreaanse teacher Park spreekt geen Engels maar dat is geen bezwaar. Het is glashelder wat hij ons aan techniek probeert te leren. Door het vormgeven van schaduwpartijen ontstaat diepte en dimensie in een tekening. Het is een genot om te aanschouwen met welk gemak hij tekent. We doen ons best zijn voorbeeld na te volgen. Daar is geen Engels voor nodig. Erg leuk om te doen.

Tot slot nog wat nieuws van een andere orde. Annemiek mailt ons dat ze op bezoek is bij haar vriend Donnie. 

Hij heeft een neusoperatie achter de rug. Ze heeft Myanmar verlaten en is naar Bahrein gevlogen. Verrassend genoeg is ons kind op tijd vertrokken. Ze is Birma nog niet uit of de noodtoestand wordt afgekondigd wegens gevechten tussen regeringstroepen en rebellen. “Oh, dat wist ik niet, en ja het Noorden is niet toegankelijk voor toeristen.” 

We zijn blij dat ze veilig in Bahrein zit. Birma, een andere vorm van tropentroep. 

Nu maar hopen dat Dubai niet geheel afbrandt. Zij vliegt van Dubai naar Bangkok op 2 maart.

Zondagmiddag update.

De dierenartsmethode van een wormenkuur lijkt ook voor Ans goed te werken. Ze voelt zich vandaag weer kiplekker, energiek en fit. We hebben vanochtend een tochtje met de brommer gemaakt en wat langs de rivier gelummeld.
Een hele opluchting.

Li Hai

Tante betje maakt een wandeling door het dorp want het zonnetje schijnt.

Het zijn dagen die terloops passeren. Geen wolkje aan de lucht en de brommertjes pruttelen voorbij. 

Ans hangt, geveld door het Cambodjaanse wintervirus, snotterig thuis en Martin mag de boodschappen doen. Interessant voor een wekelijks weblog? Ach nee, maar een tantebetjeblog waarin we weinig te melden hebben mag ook wel een keer want elke week een boeiend blog zit er toch niet in de pen en een leeg zondagblog vindt Catrien niets en Lex maakt geen bezwaar tegen een tante betje op zijn tijd dus vooruit dan maar want iets bij elkaar neuzelen gaat nog wel en wanneer het echt allemaal geleuter wordt dan stopt u met lezen maar dat spreekt vanzelf. Het staat u allen natuurlijk ook vrij om slechts de plaatjes te bekijken en een zondagwandeling te maken al weten we niet hoe het weer in Nederland is maar hier is het tropisch en al langdurig droog.

Tante betje gaat boodschappen doen en kijken hoe de rivier er bijligt.

 Maar eerst even zien wat er naast ons gebeurt. 

De klingelkoeien hebben vanochtend op het buurlandje verstek laten gaan en dat blijkt verstandig want de ene vrachtwagen na de andere verschijnt om zijn lading grond in de tuin van de brommerpoetsman te lozen. Het lijkt erop dat de grond bouwrijp gemaakt wordt. De dikke laag zal nog wel moeten inklinken en dan zullen we zien wat het wordt.

Vanuit het raam schiet Ans, zittend in het zonnetje, een paar plaatjes. De scherpe toeschouwer kan zien dat de Mangobomen in bloei staan. De bloesem is niet zo uitbundig als we hoopten maar blijkbaar is de lente begonnen en kunnen we medio april zoete mango’s verwachten. Lekker.

Zoals we eerder hebben kunnen constateren kan bouwen in Cambodja behoorlijk snel gaan. 2 weken geleden is er op het braakliggende terrein dat aan de andere kant van het brommerstalletje ligt in een week tijd een compleet huis annex opslagplaats gebouwd. Het houten geraamte werd in een paar dagen tijd opgericht. Vervolgens golfplaten op het dak en een wc-hok achterin de tuin. De benodigde watertoevoer komt vanaf de rivier en daartoe heeft men een waterleiding naar de overkant van de weg getrokken. Met enige verbazing zien we ze met een pikhouweel het asfaltlaagje openbreken, een gleuf graven en een waterslang leggen. De gleuf wordt weer dicht geveegd en aangestampt. Klaar. Hoezo gemeentewerken en stratenmakers? Inmiddels woont er een familie die een handeltje heeft in kruiwagens en ander wat onbestemder gereedschap.

Op pad voor de boodschappen wordt ik vriendelijk glimlachend gegroet door de vrouw waar we drinkwater en benzine halen. Haar bezigheden voor de dag zitten er grotendeels op. ’s Ochtends rond 8 uur is het voor haar spits. Het restaurantje zit rond die tijd bomvol met mannen die hun ontbijt nuttigen alvorens naar het werk te gaan. Cambodjanen eten gewoonlijk driemaal daags warm. Rijst met prutsoep al of niet voorzien van brokjes vlees. In het winkeltje naast haar waar we drinken en sigaretten kopen ligt de eigenares achter haar toonbank op de tegelvloer en een dekentje een dutje te doen. Aangezien dit eerder regel dan uitzondering is voel ik me niet bezwaard om middels een luid ‘Sue S’daay’ haar te doen opstaan. Ze schikt haar jurk en verkoopt me een pakje sigaretten. 

Rechtsaf, langs de Pagode, op weg naar de rivier om de waterstand te controleren. Het heeft sinds oktober geen druppel meer geregend en het waterpeil in de rivier zakt en zakt. Bomen en rotspartijen steken inmiddels boven het water uit. Het is niet verwonderlijk dat er behoudens de kleine houtenbootjes geen scheepvaart is. Er wordt pas in mei weer een regenbui verwacht en we vragen ons af of we tegen die tijd naar de overkant kunt lopen. De lokale bewoners verzekeren ons dat dit niet het geval zal zijn maar we moeten dat nog maar zien. Het is onvoorstelbaar dat in augustus het water tot aan ons huis schijnt te hebben gestaan. Goed, even onvoorstelbaar is dat er geen druppel water valt en die valt er daadwerkelijk niet. 

Cambodja, een land waar de weersverwachting het journaal niet haalt.

oktober 2014

Langs de rivier op weg naar de ‘boulevard’ voor een kijkje bij de zich steeds verder in de rivier uitstrekkende pier. Waar in oktober op de terrassen het water onder ons tegen de muur klotste is er nu voldoende ruimte voor een weg en een pier waar bootjes aanmeren en mensen hun waren voor de markt lossen. 

Het veerpondje naar Thala Barivat is ondanks de Mekong brug blijkbaar weer in de vaart genomen want het ligt aan het einde van de pier afgemeerd.  Kijken naar de omgeving met het fototoestel in de aanslag geeft een vakantiegevoel. Met een gebrekkig Khmer en gebarentaal vragen of er een foto gemaakt mag worden wordt veelal met een vriendelijk gebaar toegestaan. De meesten gaan vervolgens door met hun werk en lachen wanneer ze bedankt worden. ‘Rare buitenlanders’ zie je ze denken. 

De hoofdstraat van Stung Treng blijkt inmiddels aan een kant weer goed begaanbaar. Er liggen nu betonstroken waar het in oktober nog een open bouwput was voor de aanleg van een nieuw riool. Aan de marktzijde is men nu bezig met de aanleg van deze stroken. Zoals de meeste werkzaamheden in Cambodja is het voornamelijk een kwestie van jonge mankracht. Arbeid is goedkoop en aan jonge mannen is geen gebrek. Met verbazing heb ik bijvoorbeeld een aantal weken geleden vanaf ons balkon zitten kijken naar twee jongens die uren en uren bezig waren met het lossen van een vrachtwagen met bakstenen. Pallets en steekwagens of een vrachtwagen met een kraan? Vergeet het maar. Een kwestie van handenarbeid. En waarschijnlijk was de vrachtwagen op dezelfde wijze geladen ook. En dat in een temperatuur van ++ 30 graden.

Bij de markt is een man of 25 bezig met de aanleg van de betonstroken. Er staan twee cementmolentjes die met emmers kiezelstenen, zand en cement worden gevuld. Vervolgens wordt het mengsel over de banen geschept, wordt er water toegevoegd en met behulp van een houtenlat gladgestreken. Aan het eind of begin is iemand bezig met een roterend machientje het geheel mooi egaal te maken. 

De zon tenslotte doet de rest. 

Aan de ‘Barang’ die op zijn hurken foto’s zit te maken wordt nauwelijks aandacht geschonken. Wanneer ik omloop om ook de jongens die de cementmolentjes vullen te fotograferen zijn er wel een paar die willen poseren. 

Wanneer ze het resultaat zien krijg ik een stuk plakkerig en kleverig cake-brood aangeboden. Het smaakt goed en ik vraag me af waar hij dat gekocht heeft. Mijn Khmer is onvoldoende om hem dat te vragen en zijn Engels kom niet verder dan “Hello”. 

Ik koop later het kokosachtige wittebrood wat we normaliter bij de bakker halen.

Het groentewinkeltje bij de markt is na maanden weer geopend en dat bevalt me. Zo hoef ik niet het benauwde marktgedeelte binnen waar de warmte en met name de vleesafdeling me een ongemakkelijk gevoel geven. Knoflook, wortel, bosuitjes, iets onbestemds bladgroenterigs, aardappelen, sla, paprika en een aubergine kosten zo’n $3,= en daar kunnen we twee dagen van eten. Het fruitstalletje heeft wel de pitaja, drakenvrucht, maar geen lychees waarvoor ik naar een volgend stalletje ga. Het meisje daar vraagt $2,50 voor een kilo lychees en ik vermoed de toeristenprijs te betalen. Ans bevestigt echter dat lychees wel prijzig zijn dus we zullen opletten wat ze een volgende keer bij de vertrouwde fruitverkoopster kosten. Na de aanschaf van wat beltegoed voor de telefoon gaat tante betje terug naar huis voor de lunch.

Aan het eind van de dag verschijnt er bij de buren een kleine bulldozer waarmee de hopen grond worden geëgaliseerd. 

De aangeplante fruitstruikjes en boompjes worden ondersteboven geschoffeld en het resultaat maakt ons uitzicht er niet fraaier op. Martin gaat even polshoogte nemen en het blijkt dat de eigenaar van het landje een huis wil gaan bouwen. Hij laat nu grond storten en zal gaan bouwen wanneer hij opnieuw voldoende gespaard heeft. De man van de brommers huurt zijn plek van hem. 

We vragen ons af waar hij met zijn gezin naar toe moet wanneer er daadwerkelijk gebouwd gaat worden. Zijn brommerplaats en huisje lijken redelijk permanent maar zullen waarschijnlijk wel tegen de vlakte gaan.

Tot slot klingelen en wandelen de koeien weer door de straat op weg naar hun overnachtingsplaats. Ze moeten wat verder lopen dan hiervoor want het grasveldje naast ons lijkt voorlopig ongeschikt als graasweide.

Li Hai

Maart 2016?

Afgelopen week zijn we in Phnom Penh om met de directeur van VSO Cambodja te spreken over een mogelijke verlenging van onze plaatsing.

Woensdagochtend om 3.00 uur opgestaan en met de minibus naar Phnom Penh gereden. De minibus heeft een aantal voordelen boven de gewone bus. Het is goedkoper, ze halen je thuis op, rijden sneller, gaan via een kortere route en brengen je op de eindbestemming. Samen met 13 Cambodjanen is het behoorlijk vol. Rond het middaguur zijn we in Phnom Penh en worden we bij het Okay guesthouse afgezet. VSO vergoed slechts $ 7,- voor een overnachting en het hotel waar zij ons herbergen zijn we inmiddels zat. Vieze kamers en geen enkele mogelijkheid om iets te eten of te drinken. Dat betekent dat we op de kamer hangen en voor alles naar een restaurant moeten. Vervelend, we besluiten wat meer te betalen en in Okay te overnachten waar we in 2013 samen met Annemiek een prima tijd hebben gehad. Okay is een guesthouse in het toeristische centrum van de stad en wordt in de Lonely Planet gids vermeld. De kamers zijn schoon, de douche heeft warm water en het is een komen en gaan van toeristen. Dit maakt dat de gemeenschappelijke ruimte waar je kunt eten en drinken gezellig druk is en er voortdurend mensen zijn die een praatje willen maken. Het personeel is hartelijk en voorkomend. 

Dit guesthouse wordt onze thuisbasis in Phnom Penh.

Donderdagmiddag het gesprek met Vantha de directeur van VSO. Helder en vaag tegelijkertijd. In eerste instantie spreken we over de plaatsing van Ans tot nu toe en de plannen voor de korte termijn. Duidelijk is dat we nu, na een klein half jaar, daadwerkelijk aan de slag zijn. De contacten met het ziekenhuis en het trainingscentrum beginnen te werken en de plannen voor het verbeteren van de verloskunde krijgen vorm. Er is vertrouwen ontstaan over de aanpak en werkwijze van Ans en het is duidelijk dat het nuttig is om te verlengen. Martin kan een steentje bijdragen aan het verbeteren van de opleiding en er is ook voor hem een zinnige bijdrage te leveren.

VSO Cambodja stopt echter met haar programma in de gezondheidszorg. Desalniettemin is er een mogelijkheid voor Ans om haar plaatsing tot maart 2016 te verlengen. Er is nog een andere VSO-er, Favour, die tot maart volgend jaar een aanstelling heeft in de zorg en men wil met deze twee health-medewerkers het programma afronden. 

De constructie doet ons een beetje vreemd aan. Blijkbaar heeft VSO Nederland een kleine sponsor gevonden die Ans haar plaatsing wil bekostigen. We zouden dan niet aan VSO Cambodja hoeven rapporteren maar aan VSO Nederland? We maken duidelijk dat we in geen geval rechtstreeks aan de sponsor wensen te rapporteren want dan zijn we in feite onze eigen zaak begonnen en we willen dat het glashelder is dat we voor VSO werken en niet voor onszelf of een sponsor. Wat ons betreft doet dit onmiddellijk de vraag oprijzen in hoeverre er vanuit Cambodja nog wel ondersteuning is voor het Health programma. Ja, VSO Cambodja blijft wel ondersteunen maar er is geen geld voor een programmamanager. Een andere manager kan het erbij doen om zo de contacten met de partners (ziekenhuis, RTC) te onderhouden. Aangezien Biju ook de vraag heeft gekregen of hij wil verlengen vermoeden we dat er linksom of rechtsom een budget binnen VSO Cambodja is om nog steeds iets te doen in Health. Nee, Biju heeft dit aanbod afgewezen en dus is er geen aanvraag gedaan voor budgetering?

Hm, wat ons betreft nog wel een aantal zaken waar meer duidelijkheid over moet komen.

Daarnaast willen we erg graag deze zomer naar Nederland. Aangezien we er vanuit gegaan zijn dat we in 2015 ons avontuur zullen afronden moeten we in geval van een verlenging wel een aantal zaken gaan regelen. Daarbij komt dat Pa en Ma Ohms in september 60 jaar getrouwd zullen zijn en zo’n bijzondere gebeurtenis willen we liever niet missen. Of het mogelijk is om tussentijds op en neer naar Nederland te vliegen en wie dat dan moet betalen en of we 6 weken verlof kunnen krijgen en hoe dat dan zit met huur, salaris etc. etc… zijn vragen die nog wel beantwoord moeten worden alvorens we een definitieve keuze kunnen maken.

In principe zijn we genegen om te verlengen. Het verblijf in Cambodja is fascinerend. Het werk is uitdagend en we zijn voor ons gevoel nauwelijks begonnen. We voelen ons op ons gemak in Stung Treng en met de mensen om ons heen. Beata zou het bijvoorbeeld wel heel erg fijn vinden wanneer we ons verblijf verlengen. De werkrelaties worden steeds beter. Het onderlinge vertrouwen en de wil om samen zaken aan te pakken groeit. Onze eigen investering in de mensen en het werk neemt vanzelfsprekend ook toe en dat maakt dat we wat meer willen bewerkstelligen dan mogelijk zou zijn wanneer we nu al beginnen met afronden. 

Maar goed, Vantha zal contact opnemen met VSO Nederland en onze vragen bespreken. Wij wachten rustig de antwoorden af en zullen zien wat  het volgende gesprek oplevert.

Ans gebruikt de vrijdag om allerlei boodschappen te doen in Phnom Penh. Zo koopt ze bijvoorbeeld een compleet matras om later hechtsponzen uit te kunnen snijden, hechtnaalden, naaldvoerders, schetsboeken en kaas. Martin heeft de gehele dag doorgebracht in een vergadering over de aankomende jaarverslagen die VSO Cambodja moet gaan produceren voor VSO International, de sponsoren en andere belanghebbenden. Er zullen in maart workshops georganiseerd worden om de programmajaarverslagen en het landoverzicht te produceren.

Deze vergadering waarbij Vantha, de directeur, twee stafmedewerkers en 4 vrijwilligers bijeen zijn heeft tot doel deze workshops voor te bereiden. Om een lang verhaal kort te maken. Aangezien Martin in dit soort vergaderingen zijn mond niet kan houden is hij nu belast met het schrijven van een eerste versie van het Health-jaaroverzicht wat dan als input voor de workshops kan dienen. Hij zal alle informatie en data van de verschillende Health-medewerkers en hun kwartaal en jaarverslagen krijgen met als opdracht daaruit een algemeen jaarverslag te schrijven. Lekker, uw correspondent heeft zich een bulk werk op de hals gehaald. Nu maar zien of hij vanuit al die data een fraai rapport kan schrijven in aanvaardbaar Engels. Ongetwijfeld volgt er dan een blog over het VSO Health-programma in Cambodja. Een programma waar ze mee stoppen. Ja, Ans en Martin zullen netjes de boel opruimen en het licht uitdoen.

Zaterdagochtend worden we om 2.30 uur ons bed uitgebeld om weer aan de terugreis met het minibusje te beginnen. We zijn zo’n beetje de eerste die opgehaald worden en dat betekent dat we dik 2 uur door een pikdonker Phnom Penh rondneuzelen om andere personen, pakjes en zelfs kippen en een haan op te halen alvorens we richting Stung Treng vertrekken. Het is zeer de vraag of we een volgende keer opnieuw de minibus nemen. na een lange rit zijn we keurig om 12.30 uur in Stung Treng. Zo kunnen we ons om 15.00 uur met schetsboeken en potloden melden voor de start van een tekencursus. Beata en Marissa hebben een Koreaanse medewerker van het opleidingsinstituut voor leraren zover gekregen ons tekenles te geven. De tekenles is ons prima bevallen. 

Li Hai

'not a flu bug'

Deze week slechts een vluchtige notitie.

Uw correspondent heeft een virus ontvangen. Vorige week vrijdag gelanceerd door Beata waar we, na haar optreden bij de muziekschool, nog wat zijn gaan drinken. Op zondagavond heeft zij zich koortsig afgemeld voor een bruiloft waar wij samen met Marissa en Rolly wel aanschuiven voor diner, drank en dans. We raken steeds meer ingeburgerd in Stung Treng. Op zich nog niets aan de hand. Vanaf woensdag echter keelpijn, niezen, snotten, hoesten, hoofdpijn en een algemeen gevoel van malaise. Het is toch wat dat in een Cambodjaanse winter waarbij het bijna 30° C is en de gehele dag de zon schijnt Martin gewoon ordinair verkouden wordt. Ans is gelukkig tot nog toe de dans ontsprongen. Michiel is het een zelfde virus als thuis??

Wel een productieve week. Ans heeft gesproken met 'Save the Children' over hun project in het ziekenhuis voor Health Center verloskundigen. Zij wil hierin participeren en er zal later een vervolggesprek komen met hun directeur. Seylak, docent aan het regionaal trainingscentrum, zal bij dit gesprek aanschuiven.
Met Seylak hebben Ans en Martin al verschillende gesprekken gevoerd over het verbeteren van het onderwijs aan de studenten. Het ontwikkelen van case-studie formulieren en het geven van workshops en trainingen op het RTC. Vrijdag hebben we samen met hem en de directeur van het RTC gesproken over het ontwikkelen en organiseren van drie workshops. Partogram, hechten en didactiek. Goed om een gesprek met deze directeur te hebben. Verrassend is dat hij oppert om bijeenkomsten met studenten en docenten te organiseren met tot doel informatie te verzamelen die kan leiden tot het maken van een zogenaamde 'SWOT' analyse voor het RTC. Dat hij voorstelt om dit dan meteen maar komende maandag te doen is voor Martin wel wat erg kort door de bocht. Niet omdat hij stevige hoofdpijn heeft maar het lijkt hem verstandig om dit soort activiteiten zorgvuldiger voor te bereiden en op een later tijdstip te plannen. Hij zal binnenkort contact opnemen met een docent die net terug is van een opleiding in Australië en misschien degene is die het voorstel over een 'SWOT' analyse in eerste instantie gedaan heeft.

Maar goed, er valt meer dan genoeg werk voor ons beiden te doen. Langzaam maar zeker breidt ons zakelijke en sociale netwerk zich uit. Vreemd om te bedenken dat we volgens de eerste overeenkomst met VSO in maart zouden afronden terwijl we nu eigenlijk pas goed opgang komen en bijvoorbeeld workshops plannen voor april.

Het antwoord op de vraag of we mogelijk met een jaar willen verlengen tot juli 2016 wordt meer en meer urgent. Komende week vertrekken we naar Phnom Penh om donderdag met de directeur van VSO te gaan praten over een lange(re) termijnvisie en een eventuele verlenging van Ans haar plaatsing. Martin zal een dag later Beata vervangen op de vergadering van VolCom (Volunteers Community) om zo Stung Treng te vertegenwoordigen. Dit betekent voor de trouwe lezers van ons blog dat we volgende week waarschijnlijk niets zullen publiceren want twee dagen Phnom Penh betekent ook twee dagen hobbelen in de bus en zo weinig gelegenheid tot het schrijven van een stukje. 

Tot slot zijn er allerlei verwikkelingen met de andere volunteers. Zo heeft Sophea haar ontslag genomen als assistent van Ans. Zwangeren zijn niet zo evenwichtig en doordacht zullen we maar denken. Wel erg onhandig en een beroerde timing. Meer roddel, achterklap en wat verder ter tafel komt in een volgende aflevering.
Nu eerst maar even de neus snuiten.

Li Hai