Ans en Martin

De donkere dagen voor Kerst

Allemaal even niet zo leuk. Gisteren is Ans door haar rug gegaan terwijl ze net een stressvolle week beleefd heeft.

Vrijdag had zij het jaarlijkse partneroverleg met VSO, het ziekenhuis en het Regionale Training Centrum (RTC) over de invulling van haar werkzaamheden. Aangezien zij nog maar net begonnen is met haar werk en geen ervaring heeft met zo'n overleg is deze bijeenkomst spannend voor haar. Geen idee wat haar te wachten staat.

Afgelopen maandag was Ans naar de directeur van het ziekenhuis gestapt om met hem te praten over de geringe deelname aan de hechttraining. In het gesprek met de directeur vernam zij dat een aantal verloskundigen geen zin meer heeft in deze training omdat zij van mening zijn dat ze wel kunnen hechten. Daar valt in de ogen van Ans wel wat op af te dingen maar feit is wel dat een aantal verloskundigen met smoezen van ‘druk, druk, druk’ zich drukt.
Het lijkt een klassiek geval van weerstand tegen veranderingen. Degenen die de trainingen volgen vergroten echter wel hun vaardigheid. De studenten van het RTC en verloskundigen uit de omliggende gemeenschappen waren enthousiast en zijn blij met de lessen waar ze veel van geleerd hebben. Dat de cursus bedoeld is vanuit het idee dat de praktijkbegeleidsters deze training aan studenten gaan geven op momenten dat er geen bevallingen zijn is blijkbaar onduidelijk.

De redenering dat het er omgaat dat vaardigheden over gedragen gaan worden aan de verloskunde studenten blijft een lastige kwestie. Ook de directeur van het ziekenhuis gaat ervan uit dat Ans aanwezig is om de daar aanwezige verloskundigen bij te staan en verder te scholen. Hij vroeg haar of ze geen echocursus zou kunnen gaan geven omdat hij uit haar CV heeft begrepen dat ze ook echoscopiste is. Nee dus, het geven van een echocursus is niet iets wat Ans zo maar even wil en kan gaan doen. Dat daar ook een gedegen theoretische opleiding voor nodig is lijkt hier van minder belang dan de vaardigheid een echobeeld te kunnen maken. Om echografie te beheersen moet je echter wel honderden echo’s gemaakt hebben. Aan zulke getallen komen de 6 preceptors niet omdat er maar zo'n 1 a 2 echo’s op een dag gemaakt worden. Er is geen echospreekuur waarin je 4 zwangeren per uur ziet.

Op de een of andere manier blijft het moeilijk om het ziekenhuis duidelijk te maken dat Ans is aangesteld om de praktijkbegeleidsters te scholen. Het gaat er om dat de praktijkbegeleidsters beter worden in het begeleiden van de studenten. Dat tegelijkertijd hun eigen (basis)vaardigheden vergroot dienen te worden is secundair aan het opleiden van de studenten. Moeilijk te aanvaarden blijkbaar.

Aansluitend had Ans een gesprek met het hoofd van de verloskundigen, madame Som. Ze besloten om tijdelijk te stoppen met de hechttraining en te gaan starten met het gebruik van een partogram. Oefenen met het invullen van het partogram naar aanleiding van praktijkvoorbeelden. Som zal meewerken aan het maken van deze training. Aangezien de studenten op het RTC ook les krijgen in het gebruik van het partogram lijkt het raadzaam deze lesstof samen met de bestaande WHO protocollen mee te nemen in de opzet van de training.
Ans wil gaan werken volgens deze protocollen. Ondanks verschillende verzoeken daartoe zijn die tot nu toe niet boven water gekomen. Moeten blijkbaar uit Phnom Penh komen.

Fijn dat er open gesprekken zijn geweest en er wat duidelijkheid is gecreëerd. Wanneer het wederzijds begrip toeneemt zal er hopelijk wat meer acceptatie zijn voor veranderingen en aanpassingen.

Maar goed, al met al was Ans nerveus voor het evaluatiegesprek van vrijdag. Toch een beetje een gevoel als voor een beoordelingsgesprek. Wat ze als zelfstandig verloskundige trouwens nooit heeft gehad. Daarbij is het Ans ook enigszins onduidelijk wat dit ‘Jaarlijkse Partneroverleg’ nu precies moet inhouden. Zo hoort ze pas op donderdag dat er van haar verwacht wordt dat ze een korte presentatie houdt over haar werkzaamheden en verwachtingen waarna Thann (VSO) het gesprek verder zal leiden. De al wat oudere VSO-ers maken zich er niet zo druk om, maar toch.

Het gesprek duurde zo’n 3 uur en Ans zat er voor haar gevoel een beetje voor spek en bonen bij. Na haar presentatie ging het gesprek vervolgens verder in Khmer met maar af en toe een summiere vertaling. Precies zoals het overleg bij iedere volunteer verloopt. Een soort rituele dans tussen VSO en haar partners in het veld. Er moet een rapport geschreven worden waar stempels en handtekeningen op komen en dat zal het dan wel zijn.

Ans wordt natuurlijk gewaardeerd en ze hopen allemaal dat we nog een jaar langer willen blijven. Wat er nu eigenlijk gezegd is blijft gissen. Gelukkig maakt Sophea, haar tolk, een samenvatting die Ans volgende week zal krijgen. En ook maar even rustig afwachten wat Thann in zijn evaluatierapport zal gaan schrijven.

Martin heeft een vervelende week achter de rug. Vorige week zaterdag heeft hij tijdens een potje voetballen zijn voet gekneusd.

We waren op bezoek bij een lagere school in een gemeenschap aan te overkant van de rivier. Allemaal heel leuk en gezellig en Martin kon het goed vinden met de kinderen.

Tot hij overmoedig op zijn sandalen met ze ging voetballen. Een van de kleine mannekes ging op zijn sandaal staan en BOEM op het hobbelige veldje door zijn voet. Zielig zit Martin nu alle dagen in zijn stoel met zijn voet op een kussentje zich te vervelen. Gelukkig lijkt er niets gebroken want anders was de ellende natuurlijk nog groter geweest. Geen mogelijkheid om hier in Stung Treng een röntgenfoto te laten maken dus dan had hij naar Phnom Penh af moeten reizen voor een diagnose en wat dan?

20 jaar geleden heeft hij een middenvoetsbeentje gebroken waarna men in het ziekenhuis operatief de boel weer aan elkaar heeft geschroefd. Iets wat hij hier in Cambodja niet zo snel ziet gebeuren.

Maar gelukkig is de zwelling na een paar dagen al wat afgenomen en dus is het een kwestie van tijd voor zijn voet weer genezen zal zijn. Hij baalt er wel van te meer omdat volgende week Annemiek en haar vriend Donnie op bezoek komen. Hij is de hele week zoet met het wiebelen van zijn tenen, wisselbaden en massages in de hoop om zo het herstel te bespoedigen maar een kneuzing is niet 1,2,3 over. Jammer dan, moet hij maar wijzer zijn.

Vervelend is dat we nu allebei geblesseerd zijn. Rug en voet. Twee oude kneuzen een heel eind van huis.

We hebben erg veel zin in het bezoek van Annemiek en Donnie. Donnie had ons een mailtje gestuurd met het verzoek of hij ook langs kon komen om zo Annemiek te verrassen. Annemiek heeft haar reis door India nu bijna afgerond en verheugd zich op een ‘schoon’ en warm Cambodja. Ze arriveren woensdag 24 december rond 13.00 uur en dan brengen we de kerstdagen samen door. Daarna gaan ze een weekje vakantie vieren (Laos) en vervolgens komt Annemiek weer bij ons. Fijn om haar te gaan zien.

Jammer is dat Michiel niet in staat is om nu ook deze kant op te komen. We zullen hem, als zijn zus er wel is, nog meer missen dan anders. Maar goed, hij kan de familie Kroes vertegenwoordigen bij de kerstdiners. We hopen echter wel dat het hem lukt om eind februari of begin maart naar Stung Treng af te reizen. Annemiek zal dan ook weer komen zodat we met ons gezinnetje toch even samen wat van Cambodja kunnen beleven. Rug en voet zijn dan zeker weer genezen en de riviertochtjes met een gids zullen we tot die tijd maar even uitstellen.

Inmiddels is het hier ook een beetje gaan winteren. Ans heeft deze week voor het eerst onder een dekentje geslapen.
’s Ochtends is de temperatuur gedaald en trekt ze een fleecetrui aan bij het ontbijt. De Cambodjanen hebben ook hun jassen te voorschijn gehaald.

Ja, we passen ons aan. 20° C in de vroege ochtend is koud.

We wensen een ieder zalige kerstdagen.

Li Hai