Ans en Martin

Een gewone week

Terwijl Nederland van een reeks vrije vakantiedagen heeft genoten gaat in Stung Treng het leven zijn gewone gangetje. Nieuwjaar begint hier in april. Een grappig voorbeeld is de jaarkalender die bij Theara van Xplore Asia op tafel staat. Martin gaat bij hem langs om voor het weekeinde dat Maja en Anneke hier zijn een afspraak te maken voor een trip op de Mekong. Tot Theara’s verbazing blijkt zijn kalender niet verder te gaan dan 31 december. De precieze datum in januari blijft onduidelijk maar dat is voor hem geen probleem. Ruim vooruit plannen en boeken is iets wat Cambodjanen niet doen. Je weet immers nooit wat er allemaal nog tussen kan komen.

Geen oud en nieuw terugkijk- of goede voornemensblog maar een normaal neuzelblog over de afgelopen week.
Toch, terugkijkend op 2015 zijn Ans & Martin het er samen over eens dat ze een mooi en gedenkwaardig jaar achter de rug hebben.

Het jaarlijkse gesprek tussen Ans, VSO en de partners is goed verlopen. De directeur van de school stuurt twee medewerkers en de directeur van het ziekenhuis laat halverwege de bijeenkomst 5 minuten zijn neus zien waarna zijn telefoon gaat en hij zich weer rap uit de voeten maakt. Goed geregeld zo’n telefoontje zullen we maar denken. Ans heeft zelf op de valreep nog een aantal verloskundigen uitgenodigd en de sfeer tijdens de bijeenkomst is plezierig. Ans geeft in eerste instantie een overzicht van haar werkzaamheden. 

Direct plaatsing gerelateerde activiteiten zijn de workshops in ziekenhuis en health centra en de ontwikkeling en introductie van het studentenformulier voor gebruik tijdens stages. Daarnaast een overzicht van de nevenactiviteiten in samenwerking met bijvoorbeeld Stichting Stung Treng, ICS, het Koreaanse Koica en Joyce, de Amerikaanse missionary nurse. Tot slot toont ze de 4 minuten lange marketing versie van de VSO Nederland video. Een ieder is gepast onder de indruk van haar werkzaamheden en in het vervolg van de discussie is men lovend over haar inzet. Op de anonieme enquête, die VSO  achteraf laat invullen, scoort ze een 4.5 op een schaal van 1 tot en met 5. "Well done Ans."

Vorige week zondag hebben we een kerstdienst bijgewoond georganiseerd door Ywam, Youth with a Mission. Waar we in eerste instantie van de veronderstelling uitgaan met uitbundige Amerikanen van doen te hebben is deze dienst volledig in het rustige Khmer. Vanuit verschillende omliggende dorpjes zijn mensen afgereisd om deze dienst te volgen. Een ieder wordt hartelijk welkom geheten. Ook de aanwezige Barang (Ans, Beata en Martin) krijgen een welwillend applaus.

De dienst omvat, na de opening, het kerstverhaal in musicalvorm afgewisseld met twee bekeringsverhalen. We kennen het kerstverhaal en de opvoering van Maria, Jozef, de engel, de herders en de 3 koningen is makkelijk te volgen.
De getuigenissen van de twee bekeerlingen zijn onnavolgbaar maar maakt toch wel nieuwsgierig. Wat maakt dat deze geboren Boeddhisten zich laten bekeren tot het Christendom? Of andersom aan onze kant van de aardbol?

Hoe dan ook de uitvoering van het kerstverhaal heeft een hoog Jenaplan weeksluiting gehalte. De dansjes van de meiden kunnen beter synchroon maar zijn mooi om te volgen. De sierlijke handbewegingen waarbij de vingers ver doorgestrekt worden is iets dat alle Cambodjaanse meisjes van jongs af aan leren.

Het trage ritme is vanzelfsprekend in de tropische temperatuur.

Na afloop van de 2 uur durende dienst worden we uitgenodigd om mee te eten. Nadeel van dit soort diners is dat we niet met onze tafelgenoten kunnen communiceren. Het voordeel is dat Martin niet hoeft te koken.

Voor de rest is dit een gewone werkweek.

Ans heeft twee maal een workshop gegeven en Martin heeft zijn lessen Engels op het RTC hervat.

Het feit dat Ans met twee andere ziekenhuis verloskundigen dan voorheen een workshop heeft gegeven in een health centrum mag als een succes gezien worden. Het betekent namelijk dat nu 4 van de 5 praktijkbegeleiders uit het ziekenhuis in staat zijn om lessen te verzorgen. Lessen waarvan we hopen dat die in de toekomst ook aan de stagelopende studenten gegeven gaan worden.

Martins studenten zijn terug van hun stages in de ziekenhuizen en hij laat ze over hun ervaringen vertellen. De dingen die deze leerling verpleegkundigen meemaken ervaart Martin soms als schokkend. Iemand is echt aan het knoeien geweest tijdens het brouwen van rijstwijn. De gevolgen zijn rampzalig. 150 gevallen van methanolvergiftiging en 16 doden in het ziekenhuis van Kratië. Een ziekenhuis dat dit soort aantallen natuurlijk helemaal niet aan kan en veel patiënten doorstuurt naar Phnom Penh. Het uiteindelijke aantal slachtoffers laat zich nog raden.
Daarnaast vertellen de studenten voornamelijk over gevallen die in shock- koortstoestand binnen gebracht worden. Dengue, malaria en tyfus zijn zaken die hier regelmatig voor komen. Het is duidelijk dat aan muggen niet veel te doen valt en dengue (kokkelkoorts) en malaria zijn aandoeningen die iedere student wekelijks tegenkomt. Tyfus is natuurlijk een ander verhaal. Hygiëne en dan voornamelijk besmet drinkwater is een zich herhalend fenomeen waar niet vaak genoeg voorlichting over gegeven kan worden.

Een voortdurend bijkomend probleem is de bereikbaarheid van een ziekenhuis en het tijdstip waarop mensen hulp zoeken.
De ziekenhuizen zijn veelal slecht bereikbaar en mensen zoeken pas hulp wanneer de nood hoog is. Het gevolg comateuze koortspatiënten die nogal eens overlijden. De studenten vertellen emotieloos hun verhalen. Ze worden geacht de vitale lichamelijke functies te controleren en deze aan de artsen te rapporteren. Ze zijn niet echt bang om zelf met tyfus besmet te worden (of bijvoorbeeld HIV). Nee, ze ervaren hun stages als nuttig en leerzaam want ze komen daadwerkelijk in aanraking met patiënten. Dat die regelmatig overlijden is een normaal onderdeel van het leven.
En dat is natuurlijk ook zo.

Maar gelukkig zijn er ook leuke ervaringen. Met name het werk op de kinderafdeling geeft voldoening. Wanneer kinderen genezen zijn hun ouders dankbaar. Cambodjanen lopen niet te koop met hun emoties en een blijk van emotionele dankbaarheid wordt dan ook gekoesterd.

Dinsdag hebben we samen veel lol gehad met het opnemen van onze nieuwjaarsgroet. Sinds Machtelt en Pieter bij ons op bezoek zijn geweest heeft Martin ontdekt dat hij met zijn camera ook video-opnames kan maken. De videobeelden die Pieter van ons stukje Cambodja heeft gemaakt vinden we dusdanig leuk dat Martin nu ook probeert wat van onze omgeving te filmen. En dat valt niet mee. We zullen jullie niet lastig gaan vallen met al zijn bibberige amateurfilmpjes die vervolgens door Google Blogger nog beroerder gemaakt worden dan ze al zijn. Maar voor diegene die onze nieuwjaarswens willen zien. Even naar beneden scrollen. Het is af te raden om zo’n blogfilmpje full-screen te bekijken.

We wensen jullie een gelukkig nieuwjaar.

Li Hai