Ans en Martin

Sovann’s Story

Woensdag zijn we op bezoek bij de ouders van Sovann.

De scholen hebben Khmer nieuwjaarvakantie en Sovann zit woensdagochtend samen met Ans thuis te werken. Ze vertelt dat er feest is in Thala Barivat en het misschien leuk is om daar naar toe te gaan. Aangezien Sovann het erg op prijs stelt dat we dan ook haar ouders bezoeken besluiten we dat te gaan doen. We vertrekken na de lunch naar Thala. We rijden over de Mekongbrug en aan het begin van het dorpje staat haar vader ons op te wachten. We volgen Sovann over het kleine weggetje langs de rivier. Ze rijdt makkelijker en sneller op dit kuilen, zand en losse steentjes pad dan op het nieuwe asfalt vanaf de Mekongbrug en Martin heeft alle moeite om haar bij te houden. Ze wonen verder buiten Thala dan verwacht.

Bij aankomst worden we hartelijk ontvangen door haar moeder. De eerste aanblik is een behoorlijk groot huis met beneden allemaal hangmatten waar volwassenen en kinderen rondhangen. Op het terrein zijn bouwsels waar gezinnen kunnen verblijven. Op de vraag of al die mensen familie zijn is het antwoord verrassend. Nee, ze zijn daar om beter te worden. De vader van Sovann blijkt wat kennis te hebben over medicijnen en de toediening daarvan. 




En nee, hij is geen dokter maar de mensen kunnen daar verblijven tot ze weer in staat zijn om hun werk in de meer afgelegen gebieden te hervatten. Sovann’s vader is/was boer maar na een motorongeluk en de verkoop van een paar waterbuffels om de ziekenhuisrekening te betalen is het gezin van hun landje verhuist naar deze plek dichterbij Thala Barivat.

Goed, we gaan de trap op, trekken onze slippers en sandalen uit en betreden het huis. Het enthousiasme en de dankbaarheid van haar ouders over ons bezoek zijn hartverwarmend. Ze spreken geen woord Engels maar hun stralende gezichten, buigingen en de wijze waarop ze met beide handen onze uitgestoken hand omvatten en Ans door de moeder wordt omhelst, spreken duidelijke taal.

Er wordt  thee en fruit op tafel gezet en we hopen maar dat het water goed doorgekookt is.

Sovann’s moeder komt trots het fotoalbum van Sovann tonen. Het zijn foto’s die gemaakt zijn tijdens een uitje naar Kampot waar Sovann samen met haar moeder naartoe gereisd is.

Het boek eindigt met het verhaal van Sovann. We vinden dit zo ontroerend dat we aan Sovann vragen of we haar verhaal op ons blog mogen zetten.

Bij deze.

My name is Sovann and I come from Viel Ksach, a small remote village in North-East Cambodia. My family is a poor family, there were 11 children but three of my brothers died.

My parents have a small farm where they grow vegetables to feed the family and when we have enough we will sell some vegetables on the market.

I always help my family by cooking, growing vegetables and looking after my younger brothers and sisters.

But I also go to school. My parents did not want me to go to school, they wanted me to stay at home and to help on the small farm to help provide my family with food. But when I was 9 years old I went to grade 1, even though my parents thought it was not a good idea. The school is 8 km from our house and I have no bicycle. So I walk to my school, I do not mind because I am so happy that I can study. 




I get up at 4:30 in the morning and after helping my mother I leave the house at 5 and walk for two hours. Part of the way is through the forest and sometimes I am scared; the forest is dark and I walk alone and sometimes I am afraid of ghosts and wolves. Along the way is a river which I have to cross in a boat. And sometimes there is no boat even if I wait for a long time and then I feel very disappointed because I have to miss my lessons at school.

In the rainy season it’s more difficult to walk to school, because parts of the way are flooded and I have to wade through the water. When I arrive at school my clothes are very wet but I don’t mind because I am so happy that I made it to school again. I don’t mind being wet, but sometimes it makes me ill and I have a fever after being in the rain and then I have to miss my lessons again.

When I come home from school I am hungry, but my family are working on the small farm. I go out looking for fire wood and then I start cooking for us all.

Many times my parents have asked me to stop studying and to stay at home to help in the family. They say to me What are you learning for? Does learning at school give you food? They also tell me that my study is meaningless because they say I will be a farmer’s wife, like all the other women in the village.

They say to me Please help us, we need you. Please don’t go to school.

And I plead with them: Please give me a chance to study, I want to become a good teacher. I will try my best to be a smart student and I will help with the work at home. I will help as much as I can if you please allow me to go to school.

And so, because I work in the house and in the vegetable garden besides my studies I can go to school.

But when my parents are ill I have to stop studying, I have to stay at home to help until they are better again and then I can go back to school.

I help plant the corn, look after the water melons, cut the rice and I often work with one hand and study with my other hand, in which I hold a textbook.

Now I am in grade 9, no-one in my family has done more than grade 5 or 6. Actually for most people in my village grade 6 is really high. I want to go to university but I am worried that there won’t be any money to pay for my university studies. Last year I studied English at the pagoda in my village and after that at a private school. I studied very hard to learn to speak English and after 9 months I finished my English studies. Now I teach English in my village, I do it for free because I want other children to have the opportunity to study English, even if they have no money.

I get up at 4 in the morning to help my family and I stay up late till 11 to do my studies. My parents still repeatedly ask me Please help us, we need you. Please don’t go to school.

And I say to them that I still want to be a good teacher. And I tell them even if we have money struggles, we will overcome these struggles and find ways to help our family as well as allowing me to study. And make my life brighter in the future.

My name means gold; for me education means a golden opportunity.

Mooi hè.

Vervolgens gaat Sovann naar het RTTC, Regional Teacher Training Center, om de opleiding tot basisschoollerares te volgen. Ze is afgelopen jaar afgestudeerd en staat nu voor de klas in een dorpje aan de overkant van de Sekong rivier. Afgelopen januari is ze getrouwd en naar Stung Treng verhuisd. Sinds maart is ze assistent van Ans en verdient ze voldoende om haar familie ook financieel te ondersteunen.

Sue S’day Chhnam Thmei 

Gelukkig Nieuwjaar