Ans en Martin

Laat mij maar even

Weerlichten, gerommel en windvlagen. De dagen passeren wachtend op verkoeling van de moessonregens. Slechts af en toe een kletterbui, net genoeg om een beginnend idee van regenseizoen te krijgen. De lokale bevolking maakt zich wat ongerust. Het zou meer moeten regenen, het is te warm en te droog voor de tijd van het jaar. Maja zal wel denken. Wanneer Ans en Martin op vakantie zijn schijnt de zon. Waar anderen hun vakantie doorbrengen op ondergelopen campings klaart het op wanneer Martin en Ans verschijnen. Nou Maja, van ons mag het wel even regenen. Al schat Martin in dat als het iedere dag regent en de straten onder lopen we dat snel zat zijn. Voorlopig is het een kwestie van veel geschreeuw maar weinig daden. De ventilatoren maken overuren en onze elektriciteitsrekening is verdubbelt tot $40,-. In vergelijking met Biju die, nu hij een baby in huis heeft, ongeveer dag en nacht de airco aan heeft staan, zijn ventilatoren goedkoop. Hij betaalt inmiddels $140,= per maand extra voor elektriciteit.

Ondanks dat het zonnetje schijnt of misschien wel mede daarom zit het Ans deze week wat tegen. Er lopen studenten stage in het ziekenhuis maar de praktijkbegeleidsters laten het in haar ogen af weten. Ans is druk aan het werk met de studenten terwijl de praktijkbegeleidsters er de kantjes vanaf lopen. In de ogen van Martin is dit de klassieke valkuil. De verloskundigen van het ziekenhuis die zelf de studenten zouden moeten begeleiden laten dit graag over aan Ans. Onhandig is en blijft de gebrekkige communicatie. 

Ans zou graag de zaakjes voortvarender aanpakken maar Sovann, haar vertaalster, beschikt toch over te weinig Engels om snel en accuraat te vertalen. Lastig en naast alle culturele verschillen in normen en waarden af en toe moeilijk om te hanteren. Zwangere assistenten zijn in de praktijk minder goed dan Ans zou willen.

Bah, en dus loopt ze nu wat chagrijnig, en geïrriteerd te zijn. “Ik ben er helemaal klaar mee” en “Laat mij maar even”. “Ach, dat is het leven” en “Go with the flow” zijn dan opmerkingen die Martin beter voor zich kan houden. “En, ben je al aan je blog begonnen?” terwijl Ans weet dat Martin eerst lui de Volkskrant, met dank aan Michiel van Gerwen, heeft zitten lezen en daarna wat aan zijn tekening heeft zitten prutsen. “Nee, geen idee waar het blog over moet gaan” en hij kan het vervolgens ook niet laten om grijnzend Goethe te citeren: "Himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt" ofwel poppetje lacht, poppetje huilt.

Vorige week was Ans enthousiast over de vorderingen nu baalt ze van het gebrek daar aan. Het zij zo. Per saldo constateert Ans ook dat er wel degelijk meer door de studenten gedaan wordt dan in de vorige stageperiode dus het is allemaal niet zo zwart wit. Er worden wel degelijk stapjes gemaakt.

Martin amuseert zich tijdens zijn conversatielessen met een groep tweedejaars studenten op het RTC. Ze zijn gemotiveerder dan hun leraren of de ambtenaren van het Provinciaal Onderwijs Bureau. Aangezien het doel van de lessen is om, door met elkaar te spreken en naar elkaar te luisteren, de Engelse spreekvaardigheid te verbeteren hoeft Martin zich niet bezig te houden met het uitleggen van allerlei werkwoordvervoegingen, zinsopbouw, het gebruik van voorzetsels of onhandige grammatica. Dat zijn de zaken die Joyce, de Amerikaanse Missionary Nurse, voor haar rekening neemt. Praatje pot voor Martin. En een bron van interessante verhalen over het leven in Cambodja.

En ja, dat is echt wel compleet anders dan opgroeien in Nederland. De gemiddelde leeftijd van deze studenten is ongeveer 22 jaar en ze zijn in die zin goed te vergelijken met Annemiek en Michiel. Leuk kletsen dus.

Bruggetje. Over Annemiek gesproken. Zondag vertrekt Martin richting Phnom Penh om op dinsdag samen met Annemiek naar het FIFA WK 2018 kwalificatieduel Cambodja-Afghanistan te gaan. (Wanneer het hem tenminste lukt om op maandag kaartjes bij het stadion te bemachtigen.) Annemiek is afgelopen week naar Cambodja-Singapore  0-4 geweest en heeft zich prima geamuseerd en dacht dat het wel leuk is om met haar vader naar de volgende wedstrijd te gaan. Goed gedacht. Daarnaast een mooie gelegenheid om ook een dag op de publieke tribune van het Khmer Rouge tribunaal te gaan zitten om te zien hoe Annemiek in Phnom Penh bezig is.

Donderdag reist Martin terug naar Stung Treng. Voor Ans een weekje om rustig haar eigen gang te gaan alvorens het team van VSO Nederland arriveert. Die komen volgende week vrijdag om dan na het weekeinde hun socutera film te maken. Spannend en leuk.

Samen met de stroom valt de ventilator uit. De laptop kan nog een paar uur energie uit de accu halen. Doorwerken of afsluiten? Het is lastig inschatten hoelang de stroomstoring duurt en een lege accu is vervelend. Afsluiten dan maar.

En nu maar hopen dat er vannacht weer stroom is. Slapen zonder ventilator betekent ronddrijven in bed. Dat was alleen vroeger fijn toen we onder onze dekbedden op het waterbed sliepen. 

Morgen weer een dag. 

Li Hai