Ans en Martin

Een blik Koreanen

Koica, Korean International Cooperation Agency, heeft de afspraak gemaakt om een grote basisschool in Stung Treng op te fleuren. Teacher Park, onze tekenleraar, en Sol werken voor deze overheidsorganisatie en zijn verbonden aan het RTTC (regionaal teacher training center) waar ook onze Marissa werkt. Het is een goede gewoonte van de VSO-ers om waar mogelijk andere ontwikkelingsorganisaties te helpen. Zo zijn we dan ook vlot bereidt om Koica, Park en Sol te helpen met het opknappen van de basisschool waar de aankomende onderwijzers van het RTTC lessen geven. Er komen 10 jonge Koreanen naar Stung Treng om deze klus samen met de studentonderwijzers te klaren.

Het plan is identiek aan het werk wat de VSO vrijwilligers in januari samen met de jongeren van ICS-VSO op een school in Thala Barivat hebben gedaan. De aanwezige speeltoestellen worden geschuurd en van een fris kleurtje voorzien. Oude autobanden worden beschilderd en kunnen vervolgens dienst doen als speeltuig Een schoolmuur wordt voorzien van een muurschildering. Teacher Park heeft ter voorbereiding al een tekening op de muur aangebracht. Afgelopen zondag zijn we een dagje aan de slag geweest.

Op zaterdagavond is iedereen uitgenodigd om bij Ponika, pizza en pasta te komen eten om met elkaar kennis te maken en het plan voor de zondag te bespreken. Wanneer Ans en Martin op de brommer arriveren komt Polen, de eigenaar, ze tegemoet. Het spijt hem maar we kunnen vanavond niet eten want zijn restaurantje zit helemaal vol. Geen plaats. We kunnen volgens Martin gewoon aan hun vaste tafeltje buiten zitten maar begrijpen de stress van Polen. Eten maken voor zo’n 20 man die allemaal tegelijkertijd hun maaltijd willen hebben is niet iets wat bij Ponika vaak voorkomt. Polens gezicht klaart op als we melden dat we bij de Koreanen horen. Binnen zijn de kleine tafeltjes bezet door groepjes Koreanen. De wat grotere ronde houtentafel is voor de VSO-ers gereserveerd. Sol, de enige die Engels spreekt, en Park komen ons begroeten. Wanneer Rolly, Marissa en Beata zijn gearriveerd kan het rondje voorstellen beginnen. 

De Koreanen hebben een mondje Khmer geleerd maar spreken geen Engels. Het voorstelrondje levert dan ook weinig informatie op. Het zijn Aziaten dus ze kunnen beleefd hun handen vouwen en hoofdbuigingen maken. We begrijpen dat ze vanuit heel Cambodja naar Stung Treng zijn afgereisd en voornamelijk werkzaam zijn met iets in computers. Ze begrijpen van ons dat we in Stung Treng werken. Het plan voor de zondag is simpel. We spreken af om 7 uur te beginnen. De pasta en pizza’s smaken goed.

Om 9 uur vertrekt een ieder en Ans en Martin kletsen met Polen en zijn vrouw, van wie Martin de naam steeds vergeet, aan hun tafeltje buiten nog even verder.

Zondagochtend zijn de meesten om 7 uur present. Sol heeft aan Martin gevraagd of hij foto’s wil maken en dat vindt hij prima. In verven heeft hij niet veel trek aangezien hij geen oude kleren bij zich heeft. Hij wil het  risico een van zijn twee broeken vies te maken liever uit de weg gaan. Om in zijn slobberige zwembroek rond te gaan lopen is voor hem geen optie.

De studenten van het RTTC zijn inmiddels aan de speeltoestellen begonnen, de muur is voor de Koreanen dus Beata en Ans besluiten zich over de autobanden te ontfermen. De spulletjes worden uit de school gesleept en men kan aan de slag. Onhandig voor Ans en Beata is dat ze voor hun verfblikken afhankelijk zijn van de ploeg die met de schommels en de glijbaan bezig is. De verf die zij overlaten kan gebruikt worden voor de banden. Ze besluiten dan ook om de banden eerst maar in de grondverf te gaan zetten. 

De Koreanen gaan eerst ontbijten. Ans en Martin hebben thuis al hun boterhammen gegeten. Martin besluit een hapje mee te eten maar Ans en Beata willen aan de slag. Het is ze inmiddels gelukt om een blik blauwe en witte verf te bemachtigen.

Het openen van de grote emmers muurverf met behulp van een bijl blijkt lastig maar nadat Park thuis een schroevendraaier heeft gehaald kunnen de emmers open en gaan ook de Koreanen aan de slag.

Eigenlijk vinden we het helemaal niets dat er enkel volwassenen aan het werk zijn. In Thala Barivat speelden de kinderen van de school tenminste nog een rol in het wieden van het schoolterrein en konden ze een handafdruk plaatsen op de muur waar een boom werd geschilderd. Hier is helemaal geen rol voor de kinderen bedacht. Op de een of andere manier gaan ze ervan uit dat de kinderen er een zooitje van zullen maken. Of dat een grote groep oncontroleerbaar is en er ongelukken gebeuren of wat dan ook.



Martin vindt het onzin. In Thala Barivat renden 10-tallen kinderen gewapend met hakmessen rond, staken grote bergen afval in de fik, knuppelden een slang dood en met verf knoeien zou gevaarlijk zijn? Er lopen nu zo’n 40 mensen rond, aankomende leerkrachten voor het grootste deel. Die zouden toch in staat moeten zijn om een groep kinderen mee te laten helpen? Kinderen spelen wat dit betreft echter geen rol in Cambodja. Iets waar we misschien eens een blog aan kunnen wijden. De relatie tussen kinderen, ouders en ouderen is anders dan wij in Nederland gewend zijn.

Maar goed, het schoolterrein wordt opgeknapt en dat is wat waard.

Ans heeft geen taal nodig om het aanwezige groepje nieuwsgierig toekijkende kinderen in te schakelen. Al snel heeft ze hen uitgerust met kwasten en zijn de kinderen geconcentreerd bezig om de autobanden te beschilderen. Onze redenering is dat wanneer kinderen zelf een bijdrage hebben geleverd aan het opknappen van hun omgeving ze er later meer zorg aan besteden. Misschien een verkeerde veronderstelling maar het is ook gewoon leuk om ze erbij te betrekken. Typisch Nederlands zullen we maar zeggen.

Terwijl de Koreaanse meiden ijsjes eten en zich amuseren met de kleine Cambodjaanse kinderen is teacher Park in de bloedhete zon zijn walvis aan het schilderen. Zoals te verwachten brengt hij schaduwpartijen aan om de vis mooi rond en dik te maken. 

Goed om te zien dat hij zoveel aandacht schenkt aan zijn schildering. De anderen mogen het water en de kleinere vissen schilderen, de walvis is voor hem.

Rond 11 uur zijn de speeltoestellen geschilderd en heeft Park de laatste streepjes op de muur gezet. Martin maakt de traditionele groepsfoto’s en de afspraak is dat men om een uur of 3 terug zal komen om de banden hun definitieve plaats te geven. Het probleem voor Beata en Ans is dat er nu pas echt verf vrijkomt om de banden te gaan kleuren en die zullen droog moeten zijn voordat ze geplaatst kunnen worden. Terwijl een ieder tevreden vertrekt voor een langdurige siesta besluiten Beata en Ans om verder te gaan met schilderen.

Na Beata duidelijk te hebben gemaakt dat de minder fraaie banden door de RTTC studenten zijn afgeraffeld en niet door de aanwezige kinderen zijn mishandeld is ook Beata bereidt om de kinderen in te schakelen.

Manmoedig werken de twee dames met de kinderen verder op het inmiddels verlaten schoolterrein. Martin vertrekt ook naar huis om te lunchen en zijn Koicafoto’s te selecteren. Daarna keert hij terug naar het schoolterrein met boterhammen en flessen water voor Beata en Ans. Om 3 uur verschijnen Marissa en een aantal docenten om de fleurige banden hun definitieve plaats op het schoolterrein geven.

De school is ons dankbaar dat we het terrein hebben opgeknapt en we worden uitgenodigd om ’s avonds aan te schuiven bij het diner dat door een aantal vrouwelijke docenten verzorgd zal worden. Wanneer we om 6 uur bij de school aankomen merken we dat we te vroeg zijn en maken we nog een rondje langs de rivier om naar de zonsondergang te kijken. Het eten; rijst, vis, Khmer soep en een mangosalade is zoals we inmiddels van de Cambodjaanse keuken gewend zijn. Het Koreaanse groente gerecht, wat Sol uit Phnom Penh heeft meegenomen, bestaat voornamelijk uit chilipepers; zuur en gloeiend heet. Ans ervaart het als heel bijzonder om met zoveel verschillende nationaliteiten door elkaar op de grond van een klaslokaaltje te zitten en met stokjes wat te eten.

Op maandag, internationale kinderdag is een vrije dag in Cambodja, gaan de Koreanen een dagje uit naar Ban Lung. Martin heeft geen zin om uren in de minivan te gaan zitten om de watervallen en het kratermeer te bezoeken waar we tijdens onze vakantie in 2013 geweest zijn. Ans is socialer ingesteld en stapt ’s ochtends om 6 uur in de minivan voor een dagje natuur in Ratakaniri.

VSO Stung Treng heeft haar vriendelijke gezicht getoond aan Koica en volgende week mogen we opnieuw aanschuiven wanneer de Koreaanse directeur van  Koica-Cambodja Stung Treng bezoekt. We zullen zien of zijn Engels beter is dan dat van Teacher Park en de Koreaanse jongeren. In ieder geval zullen we hem beleefd hoofdknikkend en buigend begroeten.

Li Hai