Ans en Martin

Phnom Penh again

Na het bliksembezoek van VSO Nederland hebben we de normale draad weer opgepakt. Nou, normaal? Niet helemaal. Het regenseizoen laat het prompt weer afweten. Het is opnieuw droog en warm.

Dankzij cameraman Thomas zijn we aan het experimenteren met de camera. Met name Ans heeft de smaak te pakken om met een grote lensopening de scherpe focus en onscherpe diepte van foto’s te onderzoeken. Ze fotografeert de Pagoda en komt met een aantal fraaie foto’s thuis. Martin rommelt wat met lange sluitertijden en RAW.

Vorige week vrijdag hebben we sollicitatiegesprekken gevoerd voor een nieuwe assistent tolk-vertaler. Deze keer hebben we keus want er komen 3 sollicitanten op gesprek. Twee dames en een heer. De keus is gevallen op Kosal, de man. Hij zal in ieder geval niet zoals Sophea en Sovann zwanger worden maar dat is niet de reden om hem aan te nemen. Zijn vaardigheid in Engels is beter dan van de andere sollicitanten. Daarnaast is hij goed ontwikkeld. Hij heeft een bachelor opleiding, geeft Engelse les, vertaalt op zondag simultaan de preken van een Koreaanse missionaris en heeft een jaar in Israël gewerkt. Het lijkt een slimme en zakelijke man. Enige twijfel zit natuurlijk in het feit dat hij in een pure vrouwenwereld zal moeten werken. Nu doet Ans geen bevallingen en hoeft hij dus niet naast het bed van een barende te staan vertalen maar toch. Voordeel is dat hij waarschijnlijk niet met de aanwezige verloskundigen in het Khmer zal gaan zitten keuvelen en priet-praten.

Een ander voordeel lijkt het feit dat zijn vriendin, januari 2016 builoft, verloskundige is. Zij werkt op het provinciaal gezondheidskantoor en kan hem in ieder geval helpen met al het medische jargon wat verloskundigen gebruiken. Kortom Ans heeft een nieuwe assistent.

Zondagavond hebben we afscheid genomen van Biju en Sophea en hun dochter. Zij vertrekken naar een andere provincie waar Biju voor VSO een nieuwe aanstelling heeft gevonden. Op de grond van Marissa en Rollie’s huis hebben we met zijn allen gegeten en wat bier gedronken.

Eigenlijk typisch Cambodjaans.

Typisch Cambodjaans zijn ook de lichamelijke klachten waar Ans regelmatig last van heeft. De afgelopen twee weken voelt ze zich opnieuw slap, misselijk en heeft ze last van diarree. Een zich herhalend patroon wat met name Martin zorgen baart. Wanneer op maandagochtend Joyce, de Amerikaanse missionary nurse die al 20 jaar in Cambodja werkt, suggereert dat Ans zich echt moet laten onderzoeken omdat parasieten en ander ongedierte niet onderschat moeten worden, bijv. leveraandoeningen, schrikt Ans en besluit ze zich te laten onderzoeken. De bloedtest hier in Stung Treng biedt weinig zekerheden en we besluiten naar Phnom Penh te gaan voor een uitgebreider onderzoek.

Dinsdagochtend vroeg zitten we in de bus naar Phnom Penh. Martin heeft geen zin meer om de minivan te nemen na de dollemansrit van 5 ½ uur twee weken geleden. Liever 10 uur door Cambodja hobbelen en veilig arriveren dan het grotere risico te lopen op ongelukken met een dwaas van een minivanbestuurder. We zijn wat hals over kop in de bus gestapt dus Ans moet nog van alles regelen. Terwijl zij druk aan het telefoneren is om allerlei afspraken af te zeggen dan wel te maken leest Martin zijn boek.

Suf is dat beide VSO artsen in Phnom Penh niet aanwezig zijn. Gelukkig verwijst Pisit, de VSO kantoorklerk, ons vervolgens naar de Nagakliniek waar we toch al heen willen. Ans is daar in maart al eens geweest en de oudere vrouwelijke dokter is bekend met haar geschiedenis. Dat is vast wat. Kosal, de nieuwe assistent, laat weten dat hij wel samen met Sovann de overdracht van spulletjes en powerpoints zal regelen en maakt door zijn rustige aanpak direct een goede indruk. Ans zal, nu we toch in Phnom Penh zijn, op het VSO kantoor gaan praten over zijn contract en zo kunnen we als nog twee vliegen in een klap slaan.

Annemiek staat welwillend haar appartement aan ons af. Zij kan bij haar collega Bridget slapen zodat wij in haar huisje kunnen verblijven en niet naar een hotel hoeven. Heerlijk. Bedankt mop. Wel gaan we natuurlijk met haar deze dagen ’s avonds uiteten om samen te zijn en te kletsen. Donnie, haar vriend, komt volgende week naar Phnom Penh en dan besluiten ze waar ze volgend jaar zullen gaan wonen. Donnie gaat een master volgen in Maleisië, Kuala Lumpur, of Engeland. Annemiek zal ergens een nieuw baantje moeten gaan zoeken wanneer haar Khmer Rouge werk gedaan is. Het is haar inmiddels wel duidelijk dat internationale mensenrechten een klein wereldje is waar het moeilijk is om betaald werk te vinden. Maar goed, eerst maar met Donnie het samenleven ontdekken. Spannend en leuk voor haar.

Woensdagochtend gaan we naar de Nagakliniek waar de arts Ans’ buik onderzoekt. Ze concludeert dat er waarschijnlijk opnieuw sprake is van parasieten, amoeben of ander ongedierte wat maakt dat Ans zich zo belabberd voelt. Ja, dit is een prijs die betaald wordt wanneer je in een extreem klimaat besluit te gaan wonen. We zijn als Nederlanders domweg niet gebouwd om in de tropen te leven. We zweten ons een ongeluk, zijn nooit helemaal fit en zijn veel vatbaarder voor infecties dan de lokale bewoners. 

Nee, nee, nee geen Khmervoedsel voor Ans en al helemaal geen hapjes van de markt. Iets wat de lieve Sovann voortdurend aansleept. Kleefrijst in bananenblad, gebakken kleefrijst bolletjes met kokossausje, bananenhap, fruit, vlees ?? Wooo... Allemaal een bron van ellende waar de buik van Ans niet tegen kan. Het zij zo. De arts besluit bloed en ontlasting af te nemen voor het laboratorium en verwijst Ans vervolgens naar een andere kliniek om een echo te laten maken van haar buik. Op donderdagochtend kunnen we dan terug komen voor de uitslagen.

We vervolgen onze weg naar de Aurore kliniek voor een echografie. We zitten even op de gang te wachten maar worden snel geholpen. De uitslag levert geen schokkende resultaten.

Donderdagochtend terug naar de Nagakliniek waar de arts Ans gerust probeert te stellen. Lichamelijk niets ernstigs aan de hand. Er is opnieuw sprake van voedsel, spijsverteringproblematiek en een blaasontsteking. Ze schrijft het standaard assortiment bacterie, parasiet en amoebe dodend gif voor en antibiotica dat is het dan. Nogmaals benadrukt ze dat we niet gebouwd zijn op het Cambodjaanse klimaat. Een klimaat dat dit jaar extreem warm en droog is. Ja, dat hebben we dan weer wel. Warm en droog in een land wat snakt naar water en afkoeling.

Vrijdag pakken we opnieuw de bus terug naar Stung Treng. Gerustgesteld dat er niets ernstiger aan de hand is dan de ‘normale’ ellende die buitenlanders kunnen verwachten. Gelukkig maar.
Blij weer thuis te zijn en de zonsondergang te kunnen aanschouwen tijdens een drankje aan de rivier.

Deze week heeft Pisit, VSO, onze tickets voor Nederland geregeld. 6 Augustus stappen we op het vliegtuig om via Hong Kong naar Amsterdam te vliegen. Waar we tot 6 oktober zullen verblijven is nog even de vraag maar we kijken er naar uit om familie en vrienden weer te bezoeken. Hoogste tijd om weer normaal te eten, bij te kletsen en het lekker koud te hebben. Jullie lopen waarschijnlijk in T-shirts maar wij zullen wel onze truien in IJsselstein willen ophalen.

Li Hai