Ans en Martin

Tante betje weet het even niet en leutert wat.

Sommige weken lopen verlopen verliepen. De dagen volgen elkaar op en we doen de dingen die we moeten doen.
Niets bijzonders en tante betje heeft geen idee over een thema van de week. Zomervakantieherhalingen en een kort komkommerblog van de week.

Ans lijkt na alle pillenzooi weer de oude en aan het werk. Het idee dat we over 3 weken naar Nederland vliegen en dan 2 maanden weg zijn maakt dat ze nog snel een aantal zaken wil regelen. Ze wil haar workshops en cursussen af hebben zodat Kosal die kan vertalen tijdens haar afwezigheid. Daarnaast wil ze nog een aantal andere provincieziekenhuizen bezoeken en met de studentbegeleiders praten over de aanpak vanaf oktober.

Maar dit is en blijft Cambodja en plannen is iets wat men hier niet doet. Morgen is een begrip wat nog wel gaat maar alles daarna is verre toekomst waarin je niet weet wat er gaat gebeuren. Waar we in Nederland de neiging hebben om te zeggen ‘afspraak is afspraak’ en ‘wie het eerst komt, wie het eerst maalt’ gelden hier andere normen. Men leeft bij de dag en afspraken zijn hapsnap en worden vergeten wanneer er een latere afspraak wordt gemaakt.

En voor een deel hebben we ons aangepast. Zo weten we dat we 7 augustus naar Nederland vliegen en 7 oktober weer terug naar Cambodja. Hoe, wat, waar, wanneer voor wat betreft woon- en verblijfplaats en het bezoeken van familie en vrienden is nog niet of nauwelijks ingevuld.  Ja, gelukkig kunnen we de eerste week gewoon in ons eigen huis de kamer van Annemiek gebruiken. Michiel ontmoeten, winterkleren uit verhuisdozen zoeken, paspoort aanvragen en de buren gedag zeggen. Vervolgens verblijven we twee weken in het huis van een vakantie vierende oud-collega van Ans. Daarna? We zullen wel zien.





Weet iemand nog een leegstaand huis in september?
Het is te koud om in het bos te slapen, wat in Nederland ongetwijfeld illegaal en verboden is. Maar goed, een ding is zeker, we hebben zin om jullie weer te zien. En dat gaan we doen.
Tenzij we Cambodjaanshapsnap andere afspraken maken kunnen we ieder weekeind Machtelt.

Terug naar Nederland betekent onmiddellijk dingen regelen. We willen graag weer over onze auto beschikken want we gaan een boel op en neer reizen. Dicky en Wim zijn zo lief om ons daarbij in eerste instantie op weg te helpen. Zal wel even wennen zijn aan het drukke verkeer en de strikte regelgeving. Rechts houden en links inhalen, geen bochten afsnijden, niet tegen het verkeer in rijden, voorrang verlenen, niet te hard of te zacht rijden, niet zo maar langs de weg stoppen voor een plas of een foto.



Wel stoppen bij voorrangskruisingen en rode verkeerslichten, overal lekker asfalt maar ook zorgen dat de auto weer verzekerd is en zeuren over een bonus noclaim die je had en weer aanmelden voor de wegenbelasting waarvoor je via de RVD site online je DiGIgeeniDee, wachtwoord en kentekennummer moet weten. Auto rijklaar laten maken en APK keuren en wat al niet meer. Maar gelukkig is ons rijbewijs nog geldig en hoeven we niet aan te tonen dat we nog kunnen rijden. Dus pas maar op wanneer we met onze jetlag vrijdagochtend 7 augustus de ochtendspits inrijden.

Voorlopig hebben we nog twee weken de tijd om de Cambodjaanse polders te exploreren. Martin vindt het bijna jammer dat we augustus zullen missen in ons Cambodjajaar. Het water op het land en in de rivier stijgt gestaag maar het hoogste punt en de overstromingen zullen we niet beleven. Misschien wel gelukkig, maar toch. De wegen beginnen lastiger te worden maar we kunnen er nog op uit. Zouden we in augustus hier zijn dan is het door de dan weggespoelde en ondergelopen wegen waarschijnlijk onmogelijk om ergens te komen.

Dit gezegd hebbende is het duidelijk dat Martin dezer dagen liever op de brommer stapt dan een blog schrijft. Het suffe daarbij is dat hij zowel een paar keer kleddernat is geregend als nu ook verbrand. Jammer dan, dikke bewolking, geen petje nodig en dan slaat het weer om. Boem zon op zijn kop en geen haar genoeg om die tegen verbranden te beschermen. Regenseizoen en we zijn beiden voor het eerst verbrand.

Een andere reden voor een mager kletsblog is dat door het bezoek van VSO Nederland en met name de enthousiaste Video/fotograaf Thomas Roos Martin zich (waarschijnlijk kortstondig) verdiept in het bewerken van RAW foto’s. Typisch een onderwerp waar een boel tijd in gaat zitten zonder dat dit nu meteen tot betere resultaten leidt dan de gewone jpeg’s rechtstreeks uit de camera. Het houdt hem niet van de straat, nog van de laptop maar wel van het schrijven van een blog.

Het zij zo lieve mensen. Tante betje weet het even niet. Het wordt de hoogste tijd om gewoon weer met elkaar heen en weer en door elkaar te kletsen in plaats van dit eenzijdige geleuter.

Tot snel.

Li Hai