Ans en Martin

Familievakantie

plaatje-praatjeblog

We hebben 2 weken genoten. Voor het eerst sinds 10 jaar met z’n vieren op vakantie. Een hollandsgezin in de tropen. Niet alles verloopt volgens het gewenste recept. Het voorafje wordt overschaduwd door de diefstal van Annemieks rugzak met elektronica en het toetje valt slecht door een voedselvergiftiging voor Ans. Het hoofdgerecht is echter verrukkelijk. Angkorbier smaakt heerlijk zolang het koud is maar blijft lauwwarm goed drinkbaar.

Terwijl Ans in Stung Treng haar eerste workshops in Health Centers geeft is Martin naar Phnom Penh afgereisd om de kinderen op te halen. Annemiek arriveert woensdagochtend 4 maart om 5 uur met de bus vanuit Bangkok en Michiel verschijnt spierwinterwit om 11 uur op het vliegveld in Phnom Penh. Een vreugdevol weerzien.

De tuk-tuk naar Okay Guesthouse is voor Michiel de eerste kennismaking met Azië. Annemiek en Martin beleven door zijn reacties opnieuw de verbazingwekkende chaos van een krioelende mensenmassa, brommertjes, straatwinkeltjes en bedelende kinderen zodra de tuk-tuk vastloopt. ’s Middags besluit Annemiek na haar slopende reis vanuit Dubai, 24 overstaptijd in Mumbai en een busreis van 20 uur Bangkok-Phnom Penh, toch maar een dutje te maken. Michiel en Martin vervolgen de stadswandeling door smalle straatjes langs markten en pagodes.

Ze besluiten hun wandeling met happyhourbiertjes op een hooggelegen terras met uitzicht op de boulevard.

Het diner is Westers vettig en Martin is een blije en gelukkige vader met allebei zijn kinderen aan een tafeltje in een tropische omgeving.

De volgende dagen worden overschaduwd door de diefstal van Annemieks kleine rugzak. Het hotel reageert geschokt en doet een onvoorstelbare inspanning door de dief aan te houden. Bij het uitchecken controleren ze razendsnel de kamers en nadat ze wat achtergelaten dingen vinden houden ze het paspoort van een Amerikaan achter. Paula speurt ons op in de stad en na de bevestiging dat het inderdaad Annemieks spulletjes zijn wordt de politie ingeschakeld. Het tafereel van het uitpakken van zijn rugzak waaruit onder andere Annemieks rugzak tevoorschijn komt wekt alom verontwaardiging in de gemeenschapsruimte van het guesthouse. De stijf van de drugs staande Amerikaan verklaart van alles en nog wat maar de elektronica komt niet tevoorschijn. We brengen uren door op het districtskantoor van de politie met het schrijven van aangiftes en we kunnen de … dief  wel ……..

Een dag later komt de vreemdelingen (toeristen) politie het guesthouse schaamteloos vragen om smeergeld. De familie weigert dit maar blijft Annemiek steunen in haar aangifte. Zij brengt opnieuw en paar uur door op een politiebureau.
De Amerikaanse ambassade zal haar staatsburger waarschijnlijk wel verlossen en wij hopen op compensatie via de reisverzekering.

Michiel en Martin bezoeken de Tuol Sleng gevangenis en Killing Fields. De monumenten ter nagedachtenis van het genocide regime van Pol Pot zijn en blijven indrukwekkend. Michiel loopt stilletjes door de gevangenis en luistert met een treurige uitdrukking op zijn gezicht naar de audiotour op het terrein van Choeung Ek (Killing Fields). 

Martins gedachten worden bepaald door de individuele verhalen van Cambodjanen waarmee hij gesproken heeft. Ze beginnen niet zelf over deze inktzwarte periode maar zijn bereid hun ervaringen te vertellen wanneer er naar gevraagd wordt.
‘When I think Pol Pot I cry……….’ of ‘I don’t know my birthday, I was born in 1974 and ….. etcetera. 

Gruwelijke verhalen die ons dankbaar maken dat wij zelf van na een oorlog zijn. Iedere familie in Cambodja leeft met de herinneringen aan de Pol Pot periode en de aansluitende burgeroorlog die tot 1990 duurde.

Het guesthouse vraagt of we nog een dag langer in Phnom Penh willen blijven. We drinken ’s avonds een paar biertjes te veel. De politie laat niets meer van zich horen en we vertrekken op zondag naar Stung Treng. Al met al een dramatische ervaring voor Annemiek die door alle stress behoorlijk uit haar doen is. Het Okay Guesthouse zijn we echter dankbaar voor alle inspanningen en steun.

Het is een gelukkig weerzien met Ans. We showen onze kinderen aan de andere VSO-ers tijdens een biertje aan de rivier. Gezamenlijk eten, drinken en kletsen op ons balkon ervaren we als heel bijzonder.

Om Michiel een indruk te geven van de omgeving waar zijn ouders verblijven plannen we twee brommertochten en een tweedaagse riviertocht. Ans vindt 'motor' een betere en stoerdere vertaling voor onze motorbikes, 125 cc, maar jong en oud tuft erop rond en Martin beschouwt ze als brommertjes :))

Maandag op de brommers oostwaarts langs de Sekong rivier op zoek naar de plek waar we in november met een bootje naar een eilandje overgestoken zijn. Doordat het water nu laag staat is er een loopbrug aangelegd met steigers waar de Cambodjanen kunnen recreëren.

De 4 uur durende tocht door de afgelegen dorpjes is met name voor Michiel een ware belevenis.

 “Het is alsof je door jungleboek rijdt.”


Half naakte bruine kinderen dansen en springen langs de weg. Luid schreeuwend: “Hello, Hello” en “BARANG”.
Wij zijn als het circus dat door de dorpjes rijdt. Grijnzend en wuivend laten we al het enthousiasme over ons heen golven. Niet zij maar wij zijn de wit blonde attractie van de dag.

Dinsdag en woensdag naar het Noorden richting de grens met Laos. We hebben een tocht afgesproken naar de Mekong watervallen, een kampeerovernachting op een eilandje, een dagdeel kanoën door en langs het ‘flooded forest’ en met een bootje terug naar Stung Treng. Prachtige natuur en voor Ans en Martin eindelijk op in plaats van langs de rivier. 

De bijna uitgestorven Irrawaddy dolfijnen zwemmen keurig voor ons langs terwijl we Cola drinkend zitten te wachten op het bootje wat ons richting de watervallen zal varen.

Door de lage waterstand is de Mekongwaterval spectaculairder dan in oktober. Michiel en onze 12 jarige gids klauteren een stukje de rivier op. Waaghalzen kunnen de rivier oversteken naar Laos.

’s Avonds de overtocht naar een klein eilandje waar drie tentjes zijn opgezet. Onze volwassen gids legt een kampvuur aan van drijfhout wat hij uit de bomen heeft getrokken en we luisteren naar zijn ‘Boeddhistische’ verhalen en de stilte. Waar we heel stil van worden is een bloedrode maan, nog bijna vol, die rechtstandig om een uur of 10 boven de rivier opstijgt. Een Chinese lampion aan een sterrenhemel waarin de Grote Beer op z’n kop in het Oosten staat. Fascinerend.
Dat we op de harde grond slapen, de tentjes ’s nachts bijna van het eilandje afwaaien en we het voor het eerst in Cambodja koud hebben, maakt dat we de volgende ochtend kunnen genieten van een zon die stralend opkomt en ons aanzet om de natuur in te trekken.

In O’Svay liggen kano’s voor ons klaar. We peddelen uren door een grillig rivierlandschap met eilandjes, rotsblokken en bomen die een deel van het jaar onderwater staan waardoor ze allen met de stroming meebuigen. De luchtwortels wijzen als kronkelende slangen stroomafwaarts en witte ibissen en zwarte aalscholverachtigen scheren over het water op hun jacht naar vis.

Met een klein motorvletje, wat bijna zinkt wanneer het met een krakende klap op een onderwaterrotsblok vastloopt varen we, terwijl de schipper hoost, stroomafwaarts naar huis. De ondergaande zon begeleidt onze aankomst in Stung Streng.

Op donderdag samen met Michiel opnieuw een brommertocht. Zuid, langs de Mekong. Wanneer Ans en Michiel stoppen om de telefoon te beantwoorden rijdt Martin een stukje verder om in de volgende schaduwplek te wachten. Hij kijkt naar drie pubermeisjes in hun zwarte jurkjes en witte blouses die op een brommertje hem tegemoet komen. Zij glimlachen en zwaaien. Op het moment dat ze Michiel ontwaren schalt hun gegiechel door de lucht en rollen ze bijna van het brommertje. Het meisje wat stuurt weet het brommertje nog net op tijd recht te trekken en slingert verder terwijl de twee anderen stralend naar Michiel blijven kijken en zwaaien. Hun dag is goed en ze hebben morgen op school wat te vertellen.

Vrijdag met de minivan naar Siem Reap om tot slot van de vakantie een aantal Angkor tempels te bezoeken. Annemiek heeft voor de halve prijs twee bungalows gehuurd in een splinternieuw resort even buiten Siem Reap. Geen drukke hoteltoerisistenstad maar een luxe buitenhof met baden, airco en zwembad.
Annemiek en Michiel gaan stappen in ‘pubstreet’ en hangen vervolgens een dagje aan het zwembad.
Ans en Martin wandelen langs lotusvelden en pagodes ver van het overvolle Siem Reap. Rust.

Zondag Angkor. Een stad voor de goden. Aangezien de mensen hun huizen en paleizen in hout bouwden en steen slechts gebruikt werd om de goden te eren is er weinig historisch te vinden in Cambodja. De tempels rond Siem Reap, waarvan Angkor Wat als het grootste religieuze bouwwerk ter wereld beschouwd wordt, zijn de toeristische trekpleister van Zuidoost Azië. Het machtige Khmer-rijk heerste van de 9^e tot de 15^e eeuw over Zuidoost Azië en de Khmer koningen bouwden tempels die nog steeds ontzagwekkend zijn.

Tijdens onze vakantie in 2013 hebben we 3 dagen uitgetrokken om de Angkor tempels te bezichtigen. Nu boeken we de tuk-tuk voor een 1 daagse mini tour met Angkor Wat, Bayon en ‘tomb raider’ Ta Prohm. Daarbij wil Martin ook Preah Khan nogmaals bezoeken om in die ruïne door de eindeloze gangen te dwalen.

Angkor Wat is Angkor Wat; Hindoeïstisch, symmetrisch, groot, hoog, groter en groots. 

Ta Prohm is druk en de gigantische grillige wurgficussen met hun slingerende wortels fotogeniek.

De in de 12^e eeuw door de eerste Boeddhistische Khmer koning gebouwde Bayon is wat ons betreft van een ontroerende schoonheid. Het is een reusachtige mandala gebedscirkel uitgevoerd in steen met overal glimlachende hoofden. De Khmer waren de eersten die religieuze afbeeldingen maakten met een glimlach. De Angkor Smile. In 2013 maakte deze tempel een verpletterende indruk en ook nu ervaren we het als duizelingwekkend mooi.

Preah Khan bevat lange donkere kruip-door-sluip-doorgangen, brokken steen, ingestorte zaaltjes en een overwoekerde binnenplaats.
Er is weinig gerestaureerd en het complex is aangenaam rustgevend want niet opgenomen in de toeristische blitz tour van Angkor Wat. Ook hier de overwoekerende reuze ficussen met hun steen verbrokkelende kracht. We zijn tevreden dat we ook deze tempel in onze Angkordag hebben opgenomen.

Op maandag de bus naar Phnom Penh om op dinsdag Michiel naar het vliegveld te vergezellen voor zijn vlucht terug naar Nederland. ’s Middags gaan Ans en Annemiek achterop een brommertje met een makelaar appartementen bezichtigen.

Woensdagochtend blijkt Ans te ziek om nog iets te ondernemen. Ze is al dagenlang niet lekker maar deze nacht heeft ze voornamelijk op het toilet doorgebracht. We gaan naar de VSO dokter en ’s middags ligt ze uitgedroogd aan het infuus in de Naga kliniek. De bloedtesten wijzen op een bacteriële infectie en haar lichaam is door de hitte en het vochtverlies gedehydrateerd. Een jammerlijk einde van de vakantie.

Terwijl Ans en Martin in het ziekenhuis verblijven gaat Annemiek verder op jacht naar een appartement in Phnom Penh. Ze slaagt erin om die vlak bij de ‘Russische’ markt te vinden. De vriendelijk zorgzame en moederlijke Cambodjaanse eigenaresse, die met haar gezin op de beneden verdieping woont, is van doorslag gevende betekenis in het besluit van Annemiek om het appartement op de tweede verdieping te huren.

Op donderdag kan ook Ans mee om Annemiek te helpen verhuizen en haar huisje te bekijken. Annemiek woont hier het komende half jaar terwijl ze voor het Khmer Rouge tribunaal de aanklagers helpt in de afronding van de genocide processen.

Vrijdag pakken Ans en Martin de bus naar Stung Treng en kijken ze terug op een heerlijke vakantie met hun kinderen. We hebben twee weken genoten.

Li Hai