Ans en Martin

ICS

Woensdag zijn we bij de basisschool in Thala Barivat geweest om de huidige ICS groep te helpen bij haar slotactiviteit.

ICS, International Citizin Service is een ontwikkelingsprogramma dat Britse jongeren tussen de
18 en 25 jaar stimuleert om wereldwijd armoede te bestrijden. 

De deelnemers worden gekoppeld aan jongeren uit het land waar ze heen gezonden worden. Het programma beslaat ongeveer 3 maanden. ICS werkt met verschillende partners die werkprojecten aandragen. VSO is de belangrijkste partner en de basis voor ICS in Cambodja. Jammer dat de Britse overheid slechts tot juli 2015 steun heeft toegezegd en het vooralsnog afwachten is of zij blijven doneren. Anders gaat ook voor ICS gelden dat ze afhankelijk worden van hun eigen vermogen om fondsen te werven. Iets wat de deelnemers nu, net als wij in Nederland, ook al geacht worden te doen. Van de Britten wordt verwacht dat ze minimaal £700,= ophalen voor hun eigen plaatsing. Fondswerving als basisvaardigheid voor ontwikkelingswerk.

De twee weken dat we in september in Phnom Penh waren had ICS Martins interesse gewekt. Aantrekkelijk is de koppeling van Cambodjaanse jongeren aan de groep westerlingen. Veel Cambodjaanse jeugd was op het kantoor aanwezig om te solliciteren voor een ICS plaats. Ze zijn behoorlijk opgeleid en moeten vanzelfsprekend enige beheersing hebben van het Engels. Ze kunnen werkervaring opdoen bij een NGO en verbeteren hun taal. Martin is enthousiast over deze constructie want voor de Cambodjanen is het een kans om aan hun carrière te gaan werken.
Wij (buitenlanders) zijn hier voor een korte periode en hebben weinig lange termijn invloed. De Cambodjanen zelf blijven en zijn in Martins ogen van een veel groter belang voor de ontwikkelingen in dit land. ICS biedt ze een mogelijkheid om met buitenlanders te werken en hun blikveld en netwerk te verruimen.

Dat dit in de praktijk voor een aantal van hen zo werkt is in Stung Treng duidelijk. Onze Volunteer Assistants hebben allemaal een verleden bij ICS. De overstap van ICS naar VSO is klein omdat ze ons al ontmoet hebben. Een aantal van hen maakt vervolgens de stap naar andere werkzaamheden maar ze onderhouden wel het contact.





Sithonn werkt nu voor een NGO die zich in de provincie bezig houdt met de gezondheidszorg. Hij verzamelt onder andere informatie over hoe men de behandeling in het Stung Treng ziekenhuis ervaart. Via hem komt dit bij Ans. Formeel zou ze deze informatie niet krijgen want in de praktijk hebben de verschillende NGO’s die hier werkzaam zijn geen contact met elkaar. Tholl heeft de stap gemaakt naar een functie bij een NGO die zich bezig houdt met de bescherming van gieren die in het bos leven. Aangezien grote delen van het oerwoud in rap tempo worden gekapt zijn de gieren in hun bestaan bedreigt.

Chantra is via de contacten die hij opgedaan heeft overgestapt naar het ‘teachers training center’ waar hij nu als docent werkzaam is. Hij is voortdurend bereid VSO met raad en daad bij te staan. Hij heeft bijvoorbeeld het partogram laten maken in Phnom Penh en probeert Ans de basisbeginselen van de Cambodjaanse dans bij te brengen. Chenda is recent overgestapt naar een managementfunctie bij ICS.




Niets nieuws onder de zon natuurlijk voor wat betreft het opbouwen en onderhouden van netwerken. Mooi is dat de kruisbestuiving tussen VSO / ICS en de Cambodjaanse jeugd het werk voor ons vergemakkelijkt. De Cambodjanen zijn hierin de blijvende factor. Zij vormen een lokaal netwerk waar wij als passanten goed gebruik van kunnen maken.
Ja, Martin is enthousiast over het ICS programma.

De huidige groep is werkzaam in onze provincie Stung Treng. In november hebben we ze tijdens hun introductiebijeenkomst ontmoet en even met een aantal van hen gesproken. Ze zijn in koppeltjes verspreid over de dorpjes in de omgeving en worden daar toegevoegd aan lopende projecten. Dit zijn geen VSO projecten maar werkzaamheden opgezet door andere partners van ICS. De jeugd verblijft bij de lokale bevolking en maakt zo kennis met het dagelijkse leven in Cambodja en het wel en wee van ontwikkelingswerk. Een aantal wil natuurlijk veel meer dan ze in staat zijn te doen maar dat is de normale frustratie. Thuis gemaakte verwachtingen versus dagelijkse realiteit. Naast hun eigen werkzaamheden wordt de ICS plaatsing afgerond met een gezamenlijke groepsactiviteit. Er is een budget van $200,= vrij te besteden. Daartoe aangezet door Rolly, die werkzaam is in het Thala Barivat district, is de keuze gevallen op de basisschool in het dorp.
(Tijdens het kennismakingsbezoek aan de school heeft Martin zijn voet gekneusd. De voet herstelt inmiddels goed.)

Het plan is om het speelterrein op te knappen en te verfraaien.

Woensdag was het zo ver.

’s Ochtends om 6.30 uur verzamelen we ons om naar Thala Barivat te vertrekken. De ICS-ers huren een bootje en wij gaan op de brommer. Aan Oudoun, de assistent van Beata is goed te merken dat het ook in Cambodja winter is.
Hij staat in zijn blouse te rillen en te klappertanden van de kou. En inderdaad, wij slapen ’s nachts onder een deken en bij het ontbijt is het zo’n 17 graden. Arme Oudoun, misschien geen geld voor een trui of jack en we moeten ongeveer een half uur, via de Mekongbrug, rijden. In Thala Barivat aangekomen is het rillen en klappertanden zodanig toegenomen dat Martin hem snel zijn sweater geeft die hij dankbaar aantrekt. Die sweater had Martin misschien al in het begin kunnen geven maar hij had weinig zin om zelf in zijn T-shirtje de brommerrit te maken.
Tja, goede doelen hebben zo hun beperkingen.

Een deel van de kinderen staat inmiddels gewapend met kapmesssen geduldig te wachten op wat er komen gaat.
De directrice van de school heet ons hartelijk welkom. Zij is oprecht blij en dankbaar dat er aandacht geschonken wordt aan haar school want dat is in het verleden nog niet voorgekomen. Al het ontwikkelingsgeld verdwijnt in haar ogen naar Stung Treng stad en de plattelandsgemeenschappen worden vergeten. Aangezien Rolly dit sentiment kent was het een prima idee van hem om de ICS groep te adviseren deze school te kiezen.

Na het welkomstwoord gaat een ieder aan de slag.  De ICS-ers beginnen met het schuren van de behoorlijk verroeste en verrotte glijbaan en schommels, er worden grote banden gebracht die geverfd gaan worden, de Cambodjaanse ICS groep begint aan de constructie van een houten zitbank, de muur gaat een schildering krijgen en de Cambodjaanse kinderen vallen met hun kapmessen de wildernis aan.

Jong geleerd oud gedaan. De wijze waarop de kinderen het onkruid te lijf gaan is naar Nederlandse begrippen roekeloos gevaarlijk. Ze hakken en maaien er enthousiast op los.Wanneer het mes niet scherp genoeg is naar hun zin slijpen ze het bij en voort gaat het weer. De omgekapte rommel wordt naar goed Cambodjaans gebruik in de fik gestoken en binnen de kortste keren hebben ze grote delen van de wildernis opgeruimd. Terloops wordt er een slang doodgeknuppeld die door alle onrust uit een boom is komen zakken. Wonder boven wonder gebeuren er geen ongelukken. De kinderen blijken motorisch een stuk beter dan hun Nederlandse soortgenootjes. Over hun vaardigheid om met gereedschap om te gaan en hun bereidheid om te werken zullen we maar zwijgen. Ja, mooi om te zien.

Vervolgens staan ze met grote ogen te kijken hoe die vreemde buitenlanders bezig zijn met het verven van autobanden en het beschilderen van hun muur.

Velen van hen komen ook ’s middags terug naar school om de bedrijvigheid mee te maken. Een normale schooldag in Cambodja duurt een halve dag. ’s Ochtends een groep en ’s middags een andere groep. Naast alle veldactiviteiten gaan de lessen voor grote groepen kinderen gewoon door.

Naast verfraaiing en reparatie van de speeltoestellen is de muurschildering een succes. Er worden 3 bomen geschilderd met onder iedere boom een stichtelijke leus. ‘Milieu is van levensbelang’, ‘Onderwijs is armoede bestrijding’ en ‘Hygiëne betekent goede gezondheid’. De directrice beschildert houten bordjes van gelijke trekking die op de bomen van de speelplaats bevestigd zullen worden. De kruinen van de bomen op de muur worden gevormd door handafdrukken van de kinderen zelf. Simpel, een manier om de kinderen te betrekken.

Reparatie van de speeltoestellen vergt beduidend meer tijd dan verven maar uiteindelijk ziet het er allemaal fris en opgeknapt uit. De directrice en haar stafdocenten staan tevreden te glimlachen en de kinderen beginnen met het beklimmen van een nieuwe schommelband. 

Tot slot de traditionele groepsfoto en tegen zonsondergang rijden we moe en tevreden terug naar Stung Treng. 

We zullen later nog eens langs rijden om te zien hoe het speelterrein er dan bij ligt.

Li Hai