Ans en Martin

Tante betje heeft het warm en kriebelt thuis

Kolonnes ontelbare mieren marcheren langs de muren en over het aanrecht. Ze zijn klein en met velen. Over de plankenvloer kruipen nog kleinere neefjes en zelfs onder de glasplaat op het bureau kriebelen ze rond.
’s Avonds verschijnen hun grote zwarte familieleden maar die zijn minder talrijk. Beter instaat om voor zichzelf te zorgen. 

De Gekko’s eten geen mieren en zijn in die zin volslagen nutteloze huisbewoners. Ze rennen langs de wanden of wachten stilletjes op hun buit. Ze gooien de foto’s en kleine prulletjes die Ans decoratief op de balkjes heeft uitgestald om en produceren een boel kleine keuteltjes maar dat is het dan wel.

De grote zwarte loopspinnen zijn avond- en nachtwezens. We zouden ze kunnen vangen en in de wok frituren. Dit is niet echt ons ding. Dus nee Anita, we eten geen spinnen ook al lijkt men ze hier wel lekker te vinden. Er is er een die de wc als pleisterplaats heeft gekozen. Wanneer hij in de pot zit laat hij zich niet wegspoelen. Zodra we doortrekken rent hij vliegensvlug uit de pot weg en verschuilt hij zich. Overdag is hij spoorloos maar ’s avonds komt hij weer tevoorschijn.



Na een paar dagen zijn we hem zat. Het is niet aangenaam wanneer je naar de WC wilt en er een grote zwarte spin op de bril zit. Met de mop slaapt Martin hem van de bril en met Ans’ slipper op zijn kop. Dan blijft er van zo’n loop spin slechts een klein hoopje over. Wat zich vervolgens wel makkelijk laat wegspoelen.

En ja hoor, de vleermuizen hebben zich op miraculeuze wijze weer gemeld op onze slaapkamer. Martin weet met behulp van een handdoek drie slapende exemplaren van het muskietennet te plukken. Ans is tijdens het schoonmaken een uitgedroogde vleermuis tegengekomen. De laatste keer dat ze door de slaapkamer vlogen is in november geweest.
Ans gluurt inmiddels weer voorzichtig om het hoekje van de deur alvorens de slaapkamer te betreden. Over de kakkerlak die ze bij het opstaan onder de klamboe vandaan vist zullen we verder maar het zwijgen toe doen. Martin moet gewoon beter zijn gedeelte van het muskietennet onder het matras stoppen.

.

De mieren zijn echter een plaag. Ze trekken lange sporen door de keuken. Een sliert mieren laat zich door een wolk Deet uit de spuitbus wel even stoppen. Ze plakken dan aan de tegels vast en het gebied lijkt een tijdje een No-Go zone. Vervolgens verschijnt er een trein vanuit een andere hoek en marcheren ze in een nieuwe rij verder. Utrecht Centraal is hiermee vergeleken maar een dooie boel. Een korrelrijst is binnen de kortste keren een bewegend hoopje zwart. Een bergvoedsel waar ze met tientallen overheen krioelen.



Ans haar crackers zijn ook lekker. Plastic doosjes staan wagenwijd voor ze open als je ze niet per millimeter bewust goed dicht drukt. Zelfs de vacuümverpakking lijkt niet mierdicht want ze komen er gewoon op af. Het stokbrood wat een ½ uurtje in de plasticzak op het gasfornuis ligt is, wanneer Martin het weg wil leggen om een omelet te gaan bakken, verandert in een stok mierenbrood. En niet enkel aan de buitenkant. Bah, daar wordt hij niet vrolijk van.  

Verschillende keren per dag vegen we honderden kleine miertjes met de vaatdoek van het aanrecht en spoelen ze door de gootsteen. Het is onvermijdelijk dat ze op ons klimmen. Wanneer we aan het aanrecht staan lopen er velen over.
Ans lijken ze interessant te vinden om op onderzoek uit te gaan. Duidelijk is dat ze kriebelen. Vervelend is dat ze bijten. Met name Martin vinden ze lekker. Het gevolg rode bultjes en jeuk.  De Cambodjanen die meestentijds binnen op blote voeten rondlopen zitten nu met hun voeten op hun slippers aan tafel. Ze weten dat de mieren bijten en spelen voetje van de vloer. Iets wat volgens Martin weinig uit maakt want hij wordt gewoon gebeten terwijl hij in zijn stoel zit met z’n voeten op tafel.

Vrijdag heeft Ans een herhalingstraining gegeven op een Health Center. Tijdens het maken van een foto van een van de verloskundigen, op een zeepkistje onder een mooie boom, zitten ze binnen een mum van tijd onder de grote rode mieren. Ze bijten in de voeten en kleven. Niet gemakkelijk van een vochtige huid af te slaan.

Daarnaast zwermen allerlei kleine vliegbeestjes rond die het onaantrekkelijk maken om buiten te zitten.

Cambodjaanse zomer in het voorjaar. Het seizoen van kleine kriebelbeestjes. Wanneer het geen beestjes zijn kriebelt het toch. We lopen voortdurend rond in vochtige klamme shirtjes en zweten wat af. Zodra we iets doen gutst het vocht uit onze poriën en zelfs in rust voelen we het kriebelen.

De elektriciteitsrekening is de afgelopen maand verdubbeld. We hebben $40 betaald voor de maand april terwijl we gewend waren zo’n $25 te betalen. De oude koelkast zucht en steunt misschien wat harder, het verschil wordt echter bepaald door de ventilatoren die 24 uur per dag staan te draaien. Het is een vorm van de föhn aanzetten. Het verkoelt niet maar droogt wel. Ja, we hebben al eerder gemeld dat het warm is maar nu is het warm.

Op de brommer terug van het RTC rond het middaguur heeft Martin het gevoel door een bakoven te rijden. Niets geen verkoeling door de snelheid gewoon gloeiend heet.

Alles in huis voelt warm aan. Er ligt een handdoek in de stoel om het plakken tegen te gaan. De tegelvloer in de keuken heeft vloerverwarming. De WC bril geeft ons het idee dat de ander er net van af is. Een glas uit de kast? Net zo warm alsof je het uit de afwasmachine haalt die net klaar is met draaien. Water uit ons vaatje? Warm. Water uit de kraan? Warm. Een koude douche? Warm. Bestek, borden, laptop, telefoon. Warm, warm, warm, warm. ’s Avonds in bed? Warm. Nergens een plekje om de voeten heen te steken voor wat verkoeling. Warme en natte kussens. Ans ligt met dichte ogen plat op haar rug en vreest dat ze gekookt wordt. “My Godness, wat is het heet.” De ventilator draait en blaast het muskietennet heen en weer.

En de Cambodjanen? Ze hebben het warm en draaien zomervakantie diensten.

Khmer Nieuwjaar heeft het land 3 weken plat gelegd. Nauwelijks weer een beetje begonnen en 1 mei is een nationale vrije dag. Inmiddels zijn we er achter dat een nationale vrije dag 3 dagen duurt. De vrije dag wordt met familie doorgebracht en dat betekent twee reisdagen. Afgelopen week een voor ons onbenoemde vrije dag. Volgende week 3 vrije dagen om de koningsverjaardag te vieren. Martin wordt geacht maandag en dinsdag een, inmiddels twee maal uitgestelde, workshop op het RTC te geven maar verwacht er weinig van. Woensdag, donderdag en vrijdag de koningsverjaardag vieren en dan op maandag en dinsdag een workshop? Het zal ons benieuwen. Warm, warm, warm. Wilt u een idee? De thermometer staat om 8 uur in de ochtend op een kleine 32 °C. Lekker warm. De bijgaande hoge luchtvochtigheid maakt het  daadwerkelijk tropisch benauwd. En ja, zweterig. Het is warm en tante betje voelt het overal kriebelen. Zouden de mieren het ook warm hebben? We denken het niet want ze zijn ijverig aan het rondhollen.

Het moge duidelijk zijn. Het is warm.

Maar de mango’s, Tveitoms, zijn rijp, zoet en vochtig. De huisbaas hengelt ze voorzichtig uit de bomen. Het overgrote deel wordt netjes in dozen verpakt voor de markt maar wij worden niet vergeten. Mangosalade, mango als tussendoortje, bevroren stukje mango als ijs. Mango met gebakken aardappelen, mango bij de curry en mango bij de huzarensalade. Mango-ananassap met ijs bij Ponika. Voor wie van mango houdt is dit een heerlijke periode en tante betje smult ervan. Och, het is warm en het kriebelt maar een rijpe sappige mango vergoedt een hoop.

Tot slot van dit zeurblog nog een heugelijk nieuwtje. Sophea is bevallen van een gezonde dochter; Sobita.

Over de bevalling en de gepaard gaande Cambodjaanse verloskunde, zoals bijvoorbeeld de elektriciteit die uitvalt op het moment dat Sobita geboren gaat worden en een generator die niet aanslaat, zouden we een blog en casestudy kunnen vullen maar dat doen we nu niet. Sobita wordt in de bloedhitte onder mobieltjes- en zaklamplicht geboren.

Om het verhaal kort te maken. Biju belt om 1 uur
’s nachts met de vraag of Ans naar het ziekenhuis wil komen. Afgesproken was dat hij haar zou ophalen indien het donker zou zijn. Hij kan dit niet want ze zijn met de auto door hun huisbaas naar het ziekenhuis gebracht. Onze brommer staat veilig binnen naast het bed van onze huisbaas en Ans wil hem eigenlijk niet wakker maken. Martin vindt het een slecht idee dat zij in het pikkedonker alleen en op zachte banden naar het ziekenhuis fietst en klopt de huisbaas uit zijn bed. Vervolgens brengt hij Ans naar het ziekenhuis.
Om 3 uur belt Ans om te vragen of Martin haar weer wil ophalen. Een vlotte bevalling.

We zijn nu een week verder en moeder en kind hebben het overleeft. Eind goed al goed.

Ondanks dit kriebelblog genieten we van onze tijd in Cambodja en missen we de luxe die we in Nederland hebben niet. Misschien de wasmachine, maar dat is dan ook alles. Familie en vrienden vallen niet onder luxe. Maar gelukkig hebben we internet.

O ja, het is warm. Erg warm. Wij wachten samen met de Cambodjanen op een weeromslag.

Li Hai