Ans en Martin

De vrijwilliger

De verbazing van Machtelt en Pieter over vrijwilligers uit India, Kenia en de Filipijnen hadden wij natuurlijk ook. 

Er is toch meer dan genoeg te doen in hun eigen land???

Voordat we met de vrijwilligers naar de
Mekongwatervallen rijden eerst ontbijten.

Maar dat blijkt allemaal wel wat genuanceerder te liggen. 

Beata, de Keniaanse vrouw werkend in het opzetten van primair onderwijs antwoordde naar aanleiding van mijn vraag het volgende. “In Kenia lopen we een aantal jaren voor op Cambodja en dat maakt dat wij de juiste ervaring hebben hoe dit soort problemen met primair onderwijs aangepakt kunnen worden.” 

Kortom, allemaal maar een kwestie van perspectief. 

Hetzelfde geldt voor de Indiër en de vrijwilligers uit de Filipijnen.

We hebben inmiddels geconstateerd dat er verschillende soorten vrijwilligers in Cambodja aanwezig zijn.
Logisch natuurlijk, maar toch.

De jonge westerlingen in Phnom Penh. Zij zijn alleenstaand en willen hun horizon en carrière verbreden voordat ze zich gaan settelen. De Randstad meiden zijn een leuke, enigszins luxe, variant hiervan. Zij werken op expat basis in een ontwikkelingsland en kunnen na 3 maanden of maximaal een jaar weer terug naar Nederland en hun baantje bij Randstad vervolgen. Onze Annemiek wil bijvoorbeeld ook wel werkervaring opdoen tijdens een stageplaats bij een NGO om zo naast het reizen toch ook aan haar professionele toekomst te denken. Deze jonge ontwikkelingswerkers hebben de voorkeur om in de stad te blijven omdat daar een groter sociaal netwerk is dan op het platteland.
Expats onder elkaar.

De oudere westerling, zoals Ans, heeft al een werkzaam leven achter de rug en wil wel wat aan ontwikkelingshulp doen. Ze hebben in hun vak zo’n beetje alles gezien en zijn nieuwsgierig hoe het ergens anders gaat. Ze zijn bereid om hun kennis en ervaring in te zetten en wat van hun luxe leven in te leveren. Wanneer ze zich niet volledig kunnen of willen aanpassen aan het armoedige leven van de lokale bevolking kost het ze meer of minder eigen geld. Maar het is voor hen een bijzondere levenservaring om meer van de wereld te beleven en andere volken en culturen van heel dichtbij te ontmoeten. Verre vakantiereizen zijn ook niet goedkoop moet je maar denken.

Sophea en Biju

Naast de westerlingen zijn er de vrijwilligers uit wat wij zien als ontwikkelingslanden. In de praktijk zijn dit een soort beroepsvrijwilligers. Zij moeten wel in staat zijn om rond te komen van de vergoeding die ze ontvangen. Biju, de Indiër, woont bijvoorbeeld met zijn Cambodjaanse vriendin Sophea, de tolk van Ans, in een eenkamerwoning. Iets wat wij dus absoluut niet willen.

Beata

De Keniaanse Beata is nog niet zo heel lang in Cambodja. Zij is samen met een andere Afrikaanse man (Uganda) deze zomer vanuit Zuid-Sudan naar Cambodja gekomen. Eigenlijk een vorm van evacuatie aangezien VSO haar activiteiten in Zuid-Sudan, in verband met de burgeroorlog, heeft gestaakt. Vervelend voor hen is dat ze hier minder makkelijk kunnen werken omdat ze gediscrimineerd worden. Ze zijn zwart en worden gezien als ‘gastarbeiders’ die het thuis blijkbaar niet kunnen redden. Niets nieuws onder die zon natuurlijk.

Met Marissa en Rolly op bezoek bij een opvang tehuis voor kinderen

De Filipijnse vrijwilligers zijn ook al jaren in dienst van VSO. Zij hebben het voordeel dat ze als Aziaten makkelijker in deze omgeving opgaan dan wij.

Allan is hier inmiddels 2 jaar en zijn contract loopt af in april. Hij werkt zijn hele leven al in ‘governance’ (bestuur) en heeft hiervoor in de Filipijnen en een aantal jaren in Vietnam gewerkt. Zijn vrouw werkt op de Filipijnen en zijn kinderen zijn net zo oud als Annemiek en Michiel. Dat ze elkaar niet zo vaak zien is iets wat al jaren zo is en wordt door hen beide als onvermijdelijk geaccepteerd.

Hij zit nu in Cambodja omdat VSO Vietnam heeft verlaten. Blijkbaar zijn ze daar klaar (?). Wat er met hem in April gebeurt is nog niet duidelijk. Misschien verdwijnt hij richting Myanmar (Birma) wanneer er daar geld beschikbaar komt of wat dan ook. 

Het vervelende voor hem is dat zijn werkzaamheden altijd afhankelijk zijn van VSO en of de beschikbaarheid van buitenlandse fondsen. Korte termijnwerk terwijl hij van mening is dat hij minstens 4 jaar nodig heeft om iets te kunnen bewerkstelligen. Kijk naar Ans die in plaats van 18 maanden ook maar een 6 maanden contract (misschien 8?) heeft gekregen omdat VSO heeft besloten de geldkraan voor ‘Health’ in Cambodja in juli 2015 dicht te draaien. Fondsen problematiek waar we later nog wel eens op terug zullen komen.

Allan

Wij zijn gelukkig en dankbaar dat we een vrijwilliger als Allan hebben getroffen. Hij is de man die hier al een tijd zit en veel ‘vrienden’ heeft gemaakt. Maar ‘vrienden’ is een heel mager en relatief begrip. Hij stelt dat wij als vrijwilligers elkaar moeten helpen omdat we elkaars primaire sociale steunpunt zijn. Hij ziet veel te vaak dat vrijwilligers alleen maar met zichzelf bezig zijn en totaal geen sociale contacten hebben. En dan is vrijwilliger zijn een eenzame bezigheid. Wat hem betreft moet dat dus anders en wij zijn hem daar dankbaar voor.

Al met al verschillende soorten van vrijwilligers. Verschillende gezichtspunten en verschillende werkelijkheden. Duidelijk is wel dat wij ‘westerlingen’ nog steeds bovenop de gouden apenrots zitten. We worden vriendelijk ontvangen en als deskundig beschouwd. 

En mocht het ons allemaal vies tegenvallen? Wij hebben altijd een ‘escape’. 

We kunnen terug naar huis en onze veilige vertrouwde sociale omgeving.

Nazit in de Guitar Milk Cocktailbar

Li Hai