Ans en Martin

Tante betje neuzelt nog even door

De dagen, maanden en jaren vliegen voorbij. Nu, Chinees Nieuwjaar, het jaar van de aap.

Aangezien het afsteken van vuurwerk in Cambodja niet is toegestaan beperken de Chinese inwoners van Stung Treng zich tot de traditionele offergaven. Rode bollampions versieren het straatbeeld. Tafels met etenswaren en cadeaus staan bij de voordeur en vuurpotten worden gestookt met waardepapieren en veel dollar biljetten. Een man verklaart dat het slechts valse biljetten zijn. “Jammer”: antwoordt Martin lachend. Het zou wat zijn wanneer deze winkelier zo rijk is dat hij daadwerkelijk duizenden dollars kan verbranden. Maar nee, hun echte geld hebben de Chinezen al op de beurs verbrand. Nu beperken ze zich tot ceremonieel geld.

Ja, de tijd gaat snel. Maja en Anneke zijn al weer gewend aan de kou in Nederland. Het is grappig om te ervaren hoe normaal de dingen voor ons inmiddels zijn waar Maja en Anneke zich aan vergapen. Brommertjes, overvolle brommertjes, benauwde uitpuilende markten, vrouwen gehuld in pyjama’s die op krukjes tussen het vlees zitten wat ze verkopen, de (plastic) rommel, vuur, stof, fel oranje gekleurde monniken en een grote dosis religieuze rituelen etc. etc..

Het weer was ze min of meer gunstig gezind. Winter in Cambodja, zelfs zo erg dat ze na twee nachten de ventilator verruild hebben voor een fleece dekentje. Pech voor Anneke die met haar factor 30 zonnebrandolie onder het wolkendek mooi wit bleef. Een kleurtje waar de gemiddelde Cambodjaanse vrouw een aardige cent aan uitgeeft wanneer ze naar een feestje gaat. Maar Anneke wil graag in de Nederlandse winter tonen dat ze naar de zon is geweest. Echter ze krijgt wolken, malariapillen, misselijkheid en diarree maar geen spatje regen. Gelukkig zijn de laatste dagen in Phnom Penh weer zonnig en lukt het haar om toch een kleurtje te verwerven.

Vakantie in Cambodja. Cultuur en natuur.

Siem Reap is met haar Angkor tempels de toeristen hub van Azië. Tot Martins grote verbazing blijkt de toegangsprijs met $10,00 te zijn verlaagd naar $20,00 voor een dag Angkor Wat. ??? Hoogseizoen: duizenden Amerikanen, Europeanen, Japanners en Koreanen. De Cambodjaan verlaagt de toegangsprijs??? Wanneer ze de prijs zouden verhogen tot $100.00 komt er geen toerist minder. Vreemd. Ze hebben nog een boel te leren. Maar goed, voor Martin is het een eerste bezoek aan Angkor tijdens het hoogseizoen.

Geen straf om nogmaals deze indrukwekkende tempels te bezoeken. Wel grappig om de horden zich te zien verdringen voor de ‘Tomb Raider’ tempel Ta Phrom. Typisch een Amerikaanse natuurlijk die chagrijnig opmerkt dat Martin maar één foto mag nemen van zijn zus en nicht die geduldig hebben staan wachten tot ze aan de beurt zijn. Typisch Martin om haar vriendelijk glimlachend te negeren.

En typisch Martin om een foto te nemen van een Japanse die met knal rode jurk en design flaphoed staat te poseren voor haar vriendin en mobieltje. Ze reageert echter een stuk minder vriendelijk dan welke willekeurige Cambodjaanse wanneer ze merkt dat hij een foto van haar neemt. 

Ach ja, Martin is ook maar een lompe toerist in Angkor Wat. J

In Stung Treng zijn we thuis en hebben we brommertjes om Maja en Anneke de omgeving te laten zien. De breedte van de Mekong en Sekong verwondert de Nijmeegse Waalbewoners. Misschien geen felle zon maar het tropische licht is toch geweldig mooi. De nieuwsgierige vriendelijkheid van de dorpsbewoners, die geen blanke toeristen gewend zijn, blijft hartverwarmend. De monniken in Sre Krasang willen graag met de blonde schone uit Nederland op de foto en de bonte kleurenpracht van de pagodes zijn kitscherig fraai. Minder fraai is de situatie van de gezondheidszorg en de eindeloze hoeveelheid stof die Maja’s contactlenzen geen goed doen.

De Mekongwatervallen en het verdronken bos zijn ecotoerisme zoals ecotoerisme bedoeld is. Water, bos en kampvuur. De koude slapeloze nacht geeft een gepast ecolijden. Daarbij maakt de combinatie van malariapillen en barbecue Anneke’s maag danig van slag. Jammer, want dat betekent voor haar en de solidaire Ans, die dankzij een aanraking met de hete uitlaat van de brommer voorzichtig moet zijn met water, een dagje in de boot terwijl Maja en Martin de kajak kiezen.

Tenslotte neemt Martin de bus naar Stung Treng om zijn familieleden netjes naar Phnom Penh te brengen. Niets nieuws onder de zon die inmiddels weer volop schijnt. De Cambodjaanse vrouwen hebben hun pyjama’s ingeruild voor trainingspakken en Westerse toeristen zweten rond in onflatteuze olifanten slobberbroeken, - jurkjes, - rokken, - T-shirts en – kruippakjes.

Om een uur of 4 zondagmiddag ontvangt Martin een SMS bericht van Maja. ‘Na een voorspoedige reis zijn we weer in Nijmegen.’ Martin zit in de bus bij Kratie en heeft nog 2 uur te gaan alvorens hij terug is in Stung Treng. J

Maar goed, we zijn bezig aan de laatste weken van ons werk in Stung Treng.

Ans is nog druk met de verloskundigen van het ziekenhuis en de leraren van school om hen het gebruik van de ‘MamaNathalie’ te leren. Het is goed om te constateren dat beide groepen enthousiast met elkaar aan het werk zijn. De ‘MamaNatalie’ bevalpoppen lijken een goed hulpmiddel om de praktijklessen voor de studenten te verbeteren. Het gebruik van deze poppen blijkt in de praktijk niet lastig. Het maken van nuttige scenario’s om bevallingen te simuleren is echter iets wat nog wel enige aandacht behoeft. 

De verloskundigen hebben geen ervaring in het geven van lessen en al helemaal geen idee van het vormgeven van een leersituatie. Misschien is het een beter idee om beide poppen op de school te laten. De docenten daar hebben in ieder geval meer ervaring in het verzinnen van lesmateriaal. De kans dat de poppen op school een bijdrage leveren aan het verbeteren van het onderwijs aan de studenten lijkt groter dan de mogelijkheden in het ziekenhuis. Daar mag Ans verwachten dat de studenten beter begeleid gaan worden dan voorheen. Het overdragen van mondelinge kennis is iets wat de praktijkbegeleiders beter geleerd hebben dan het geven van een instructieles. Het probleem voor Ans is tijd. Ze heeft nog slechts een aantal mogelijkheden om met de verloskundigen te oefenen alvorens haar werkzaamheden voor VSO afgerond moeten worden.

Komende week heeft ze haar ‘exit' interview in Phnom Penh en dan rest haar nog één week. Het zij zo. Naast de MamaNatalie heeft Ans morgen haar laatste health centre training op de rol staan.

Martin heeft inmiddels afscheid genomen van zijn studenten op school. Aangezien zij aan stages in de health centra beginnen en in maart weer terug op school komen zijn de Engelse lessen pardoes afgelopen. Typisch Cambodja om hap snap beslissingen te nemen en zich niet aan planningen te houden. De planning was namelijk dat zij in maart aan hun stages zouden beginnen maar dit soort zaken wordt van de een op de andere dag gewijzigd. Jammer, want er is nu geen tijd meer voor een afrondende en stichtelijke J laatste conversatieles. Wel een mooi emotioneel tranentafereel wanneer Martin een paar klompjes uitdeelt aan de drie meest ijverige studenten.

Ja, het zit er zo’n beetje op. Het is nog wat vroeg voor een epiloogblog maar die zit er wel langzaam aan te komen. Al is de kans aanwezig dat dit blog net zo abrupt gaat stoppen als Martins lessen.

Ach, het zal wel langzaam uitpieteren in een ansichtkaarten- en groetenblog vanuit verschillende vakantieplekken alvorens we in juli terugkeren naar IJsselstein.

Maar, dit is nog steeds Cambodja, de dingen gaan niet zoals in Nederland.

Li Hai